«Πάνε πια οι διωγμοί, ήρθε ο δοξασμός. Πάνε οι ατιμώσεις, ήρθε η τιμή. Πάνε οι χλευασμοί, ήρθαν οι έπαινοι. Πάνε τα μαρτύρια, ήρθαν τα στεφάνια Πάνε οι αγώνες, ήρθαν τα έπαθλα Πάνε οι θλίψεις, ήρθε η χαρά Πάνε οι στερήσεις, ήρθε η απόλαυση. Πάνε οι κόποι, ήρθε η ανάπαυση. Πάνε οι πόλεμοι, ήρθε η ειρήνη. Πάνε οι σταυροί, ήρθε η ανάσταση. Πάει ο φευγαλέος χειμώνας της επίγειας ζωής, ήρθε η αιώνια άνοιξη της επουράνιας.»
Δηλαδή ο παράδεισος "εξιλεώνει" τα επί αιώνων κατορθώματα της εκκλησίας και στη βάση μιας φορτικής αντίληψης αποκτά όλα τα χαρακτηριστικά που συνάδουν επιτυχώς τον ρολό του διορθωτή στα όσα κατά καιρούς έχει δημιουργήσει η ίδια και οι αντιπρόσωποι της, καταργώντας έτσι το αλάθητο της Συνόδου?
Oh ….really???
Αναμφίβολα η εκκλησία αντιλαμβάνεται την κοινωνική πραγματικότητα με βάση αντιλήψεις αναχρονιστικές και προ-δημοκρατικές τις οποίες επιζητά να επιβάλει στην κοινωνία ξεκινώντας από τα σχολεία. Στον 21 αιώνα η εκκλησία καλυμμένη από τον νόμο (1566/85) συνεχίζει να διδάσκει το θρησκευτικό μάθημα υποχρεωτικά, επιβάλλοντας έμμεσα την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, πράγμα που για πολλούς, -εμού συμπεριλαμβανομένης- έχει άκρως κατηχητικό χαρακτήρα, είναι μονοφωνικό ως εκ της φύσεώς του, και συνεπώς, δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη μιας ελεύθερης πλουραλιστικής δημοκρατικής κοινωνίας, αφαιρώντας έτσι στον κάθε ένα μας, το προσωπικό δικαίωμα της αντικειμενικής ουσιαστικής επιλογής και άσκησης των «πιστεύω» του.
Κάποιες χώρες στην προσπάθεια τους να απομονώσουν την θρησκεία από την μόρφωση αντικατάστησαν τα θρησκευτικά με το μάθημα της «ηθικής»( κανόνες συμπεριφοράς δηλαδή «με μεγάλη δόση καθωσπρεπισμού και σεμνοτυφίας» που μας κάνουν σωστούς ανθρώπους, καλούς χαρακτήρες, χρήσιμους στην κοινωνία), με λίγα λόγια αντικατέστησαν την λέξη αλλά όχι το περιεχόμενο.
Αναφέροντας τους όρους «αφαίρεση / δικαίωμα της μη ελεύθερης επιλογής», ασκώ την προσωπική μου ταπεινή κριτική στο γεγονός ότι ακόμη και αν στον ενήλικο βίο μας και ύστερα από ανάλυση όλων των πληροφοριών που έχουμε λάβει τόσα χρόνια αποφασίσουμε να δηλώσουμε αθεϊστές, στην πραγματικότητα είμαστε απλά αγνωστικιστές αφού ακόμη και ο αφορισμός ορίζεται ως εκκλησιαστική ποινή και όχι ως αναφαίρετο προσωπικό δικαίωμα του καθενός. Από την άλλη η ουδέτερη και ανεξάρτητη συμβίωση μας στην κοινωνία, περά από θρησκευτικούς προσηλυτισμούς και συνήθειες δεν είναι εφικτή. Γιορτές, γάμοι βαφτίσια κηδείες και έθιμα μπαίνουν καθημερινά στην ζωή μας, έχουν άκρως θρησκευτικό προφίλ και μας επιβάλλονται ασυνείδητα.
Παράλληλα η εσωτερική συνείδηση που συνοδεύει τις καθημερινές μας πράξεις, είναι αναμφίβολα επηρεασμένη από τον πολυετή βομβαρδισμό θρησκευτικών μηνυμάτων καθωσπρεπισμού, θρησκολιπτικές ενοχικές φοβίες όπως η αμαρτία, η απόψεις από θρησκευτικά και φιλοσοφικά δόγματα. Αν και είναι υπαρκτό το σύνολο των παραστάσεων, ιδεών, αξιών και κανόνων μιας πιο φιλελεύθερης κοινωνικής ομάδας, δεν είναι εφικτή η υλοποίηση του, διότι αν και συνειδητοποιημένη στα πιστεύω της, αδυνατεί να λειτουργήσει ως απομονωμένη μειονότητα και πολύ περισσότερο να μεγαλώσει τα παιδιά της ως μειονότητα.
Στην Ελλάδα, το Σύνταγμα του 1975, που αν και αναθεωρήθηκε, συνεχίζει να ισχύει, νομίζω πως θεμελίωσε το πολίτευμα στη λαϊκή κυριαρχία, κάτι που σημαίνει ότι μερίμνησε να διαχωρίσει την πολίτικη από τη θρησκεία κατοχυρώνοντας και συνταγματικά το δικαίωμα της επιλογής…..η όχι?
Ακούω και διαβάζω συχνά πως για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς, Εν όψη 2010 και νέας κυβέρνησης ελπίζω να φροντίσουν οι αρμόδιοι για τα ευκόλως εννοούμενα.
Μια γενιά, μόνο μια γενιά να μεγαλώσει και να μορφωθεί ελεύθερα αρκεί. Εμείς αποτελούμε το κράτος
