Έχουμε συνηθίσει σε μια ιδιαίτερη λογική «παραλογισμού» στην Ελλάδα. Όταν κάτι δεν το συζητάμε, αυτόματα δεν υφίσταται μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα πεί την πρώτη λέξη.Με αφορμή το νομοσχέδιο για τη μεταναστευτική πολιτική της χώρας μας, κλινόμαστε, για άλλη μια φορά να εκφέρουμε γνώμη όλοι για το «πρόβλημα». Ίσως γιατί η αλβανικής καταγωγής οικογένεια που ζει στο κάτω διαμέρισμα διαταράσσει την ομαλή ζωή μας, ίσως γιατί τα παιδιά μας κάνουν παρέα με προσφυγάκια , ίσως γιατί τα παιδιά που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα θέλουν να ονομάζονται Έλληνες –βαριά κληρονομιά-. Αλλά τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα, ξεπερνάνε την ανοχή μας, το κυριότερο που άκουσα τελευταία, στο αστικό οι πρόσφυγες έχουν το θράσος να ασκούν το αναφαίρετο δικαίωμα τους της διατήρησης της γλώσσας τους, βασική αξία πολιτισμού.. κατι μου θυμίζει όλο αυτό, κάποιους Έλληνες που έπαιρναν τον δρόμο για άλλες χώρες προσπαθώντας να γλυτώσουν από τη φτώχεια και τις σκληρές συνθήκες της Ελλάδας, αναζητώντας οικονομική διέξοδο μετά τον εμφύλιο. Κανείς δε μιλούσε για λαθρομετανάστες τότε, μήπως αποφαινόμαστε ότι ο Έλληνας έχει γονίδιο καλής συμπεριφοράς? Μας φταίνέ οι μετανάστες εμάς που έχουμε χαράξει κατευθυντήρια γραμμή στη ζωή μας την ανομία, την κατάλυση των νόμων, την έλλειψη σεβασμού, τα λαδώματα, τη διαπλοκή την αδιαφάνεια.
Ασκούμε κριτική εύκολα για μια κατάσταση δύσκολη και σύνθετη, έχουμε περάσει απο τη μετανάστευση, στη λαθρομετανάστευση, στην υπεράσπιση της εθνικής μας ταυτότητα στην υπερεκτίμηση της καταγωγής μας και για εμένα προσωπικά στον ρατσισμό. Για ένα περίεργο λόγο πολύς κόσμος σήμερα στην Ελλάδα αναζητά ταυτότητα κοιτώντας το παρελθόν, την ιστορία την αρχαία Ελληνική μας υπερηφάνεια, την υπεράσπιση της πατρίδας που με τόσο κόπο κατακτήσαμε απο τον εχθρό, μη λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ορισμός του έθνος μέλλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία ανήκουμε εδω και 29 χρόνια, πρεσβεύει το άκρως αντίθετο του εθνικισμού, κάθε πολιτισμός έχει το χώρο του, αλλά ο χώρος αυτός είναι ανοιχτός προς τον άλλον. Η γνώση η ανοχή και η μείξη είναι προϋπόθεση για την επιβίωση του κάθε πολιτισμού. Η υποδοχή του καινούριου είναι πρόοδος
Δεν καταλαβαίνω γιατί μιλάμε για μετανάστευση και λαθρομετανάστευση αντί να μιλάμε για πολυπολιτισμικότητα σήμερα που εν έτη 2010 είναι επιτέλους δυνατό να συνδυάσουμε την δημοκρατία και την ανοχή στο διαφορετικό? μπορούμε να διαφυλάξουμε την συνύπαρξη της πολυπολιτισμικότητας με την προώθηση νέων σύγχρονων αντιλήψεων που απεγκλωβίζουν τον άνθρωπο και τα κοινωνικά σύνολα από παρωχημένες ιστορικά αντιλήψεις; Μπορούμε να ξεπεράσουμε την ξενοφοβία και να ανοίξουμε την πόρτα σε μια νέα ιδέα, τη διαμόρφωση και εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων και πολιτικών, ώστε η πολιτισμική ποικιλότητα να διατηρηθεί και να διαχυθεί για να αγκαλιάσει ολόκληρη την κοινωνία, διαμορφώνοντας νέα πρότυπα, νέα αξιακά κοινωνικά συστήματα, καθώς και νέες κοινωνικές αλλά και ατομικές πρακτικές διαβίωσης. Η πολυπολιτισμικότητα ειναι προνόμιο της σύγχρονης εποχής μας, μπορούμε να μάθουμε πολλά και να ωφεληθούμε από τις εμπειρίες των άλλων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μόνη μοιρασιά που κάνει πλουσιότερους αυτούς που μοιράζονται, είναι η μοιρασιά των πολιτισμικών αγαθών. Το άνοιγμα νέων οριζόντων ήταν και είναι πολιτισμικό αίτημα! Η διευρυμένη κοινωνία είτε ως ιδεολογία είτε ως τρόπος ζωής, είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο.
Αξίζει ν’ αναφέρω ένα περιστατικό που συναντήσαμε πρόσφατα, ζητήσανε σε καποιους μαθητες δημοτικού να περιγράψουν μια φωτογραφία. Η περιγραφη ολων των παιδιων ηταν η ίδια. 5 κοριτσάκια και μια κινέζα. Ήταν έξι κοριτσάκια.
Η διαπολιτισμική αγωγή και εκπαίδευση είναι μια ανάγκη της εποχής μας, που έχει καταστεί πλέον αυτονόητη. Για να γίνει εφικτό αυτό είναι απαραίτητη η διαμόρφωση ενός νέου πολίτη με αξίες και γνώσεις βαθιά δημοκρατικές και πολιτισμικά πλουραλιστικές, ο οποίος θα είναι ικανός να συμβιώσει και να συνεργασθεί αρμονικά με άτομα διαφόρων εθνοτικών πολιτισμών.
Μήπως είμαστε πολύ μακριά απο αυτό?
"Να θεωρείτε την Οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς νόμους όπου θα κυβερνούν οι άριστοι ανεξάρτητα φυλής. Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και βάρβαρους. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που τους γέννησε. Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο, την αρετή! Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο (...). Από μέρους μου θεωρώ όλους ίσους, λευκούς και μελαψούς. Και θα ήθελα να μην είσθε μόνο υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι, όλοι συνέταιροι!"
(Απόσπασμα από τον όρκο του Μ.Αλεξάνδρου στην Ώρη.
Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Κεφ. Μ.Αλέξανδρος).
