Η χώρα μας περνάει βεβαίως μία από τις σοβαρότερες οικονομικές κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών। Λίγοι αισιόδοξοι όμως, παρά την οικονομική στενότητα και τη γκρίνια εύχονται (πιστοί στο ουδέν κακό αμιγές καλού) η κρίση αυτή να οδηγήσει σε λύση πολλά από τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει το κράτος μας, όπως η κακοδαιμονία της διοίκησης, η διαφθορά σε διάφορα επίπεδα, η μαύρη εργασία κλπ. Για άλλους πάλι, τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά…Ένας από τους κλάδους που έχει πιστεύω ιδιαίτερα πληγεί στη χώρα μας είναι αυτός της Ελληνίδας πωλήτριας. Πάντα ήταν ένας δύσκολος και απαιτητικός κλάδος με άμεσες επιπτώσεις πάνω στους δύστυχους πελάτες, αλλά τώρα με τη μείωση των αποδοχών και την απομάκρυνση του κόσμου από την αγορά έχει πλέον καταντήσει μάστιγα.
Η Ελληνίδα πωλήτρια είναι a priori 1।αγενής, 2.απότομη, 3.μη με πλησιάζετε πριν τις 11 δεν έχω πιει καφέ, 4.κακοντυμένη ή ντυμένη στην καλύτερη περίπτωση για βίζιτα, 5.με πολύ ύφος. Φράσεις κλισέ όπως… «δε νομίζω ότι έχει στο νούμερό σας» ή «τι; για σας το θέλετε;» (συνοδευόμενες από βλέμματα σαρκαστικά και ειρωνικά) είναι χαρακτηριστικές και οδηγούν τις λίγο πιο παχουλές πελάτισσες σε ενοχικά σύνδρομα, ψυχολογικά αδιέξοδα και τάσεις αυτοκτονίας…Το σύνδρομο «αν ασχοληθώ μαζί σου θα πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσεις κάτι» δεν έχει χαθεί από τις συνειδήσεις κι έτσι η έρημη πελάτισσα, ενώ ψάχνει μια μαύρη φούστα, φεύγει τελικά φορτωμένη με ένα κόκκινο φούτερ, δύο φουλάρια, και ένα σωρό άχρηστα αντικείμενα ,προκειμένου να μην την κοιτάξει η πωλήτρια με το βλέμμα «έχεσες έξω από εκκλησία»…Μία ακόμα ιδιαίτερη συμπεριφορά των Ελληνίδων πωλητριών, που τώρα με την κρίση έχει καταντήσει γραφική, είναι η περιφρόνηση του χρήματος (των άλλων φυσικά). Μα τι λέτε κυρία μου είναι πάμφθηνο, μόνο 430 ευρώ, σκεφτείτε την ποιότητα…και την κοιτάς και σκέφτεσαι ότι ξεροσταλιάζει στα πόδια της ωράριο μαγαζιών για 600 ευρώ και δεν είναι δυνατόν τα 430 να της φαίνονται λίγα και θέλεις να της το πεις, αλλά δε σ αφήνει το αγέρωχο βλέμμα της. Αντ αυτού αισθάνεσαι και μειονεκτικά που τα 430 ευρώ σου φαίνονται υπερβολικά για ένα τόσο θαυμαστό και ποιοτικό κομμάτι, χαμηλώνεις το βλέμμα και φεύγεις διακριτικά ψελλίζοντας μια δικαιολογία ότι θα ξαναγυρίσεις αργότερα, ενώ η πωλήτρια σε ακολουθεί με το θριαμβευτικό βλέμμα αναμεμειγμένο με ειρωνεία και κουνώντας το κεφάλι με οίκτο για την κατάντια σου.
Και επειδή οι πελάτες σπανίζουν στις μέρες μας, πρέπει αυτοί οι λίγοι που αποτολμούν εξόδους να πληρώσουν για όλους τους απόντες. Οι προσφορές δίνουν και παίρνουν. Με το ένα άλλο ένα, με τα δύο ένα μασάζ δώρο, πάρτε και τούτο πάρτε και τ άλλο. ΟΙ πληροφορίες πέφτουν βροχή την ώρα που απεγνωσμένα προσπαθείς να θυμηθείς γιατί μπήκες στο κατάστημα. Θυμάσαι διάφορα είδη γιόγκας στα οποία έχεις εξασκηθεί, συγκεντρώνεσαι, παίρνεις ανάσα και ρωτάς απελπισμένα, έχετε κοντά φορέματα σε καφέ χρώμα; Και τότε απλώνονται μπροστά σου οι εξής επιλογές: φορέματα σε μπεζ, άσπρο, εκρού, μαύρο, κόκκινο, πορτοκαλί και πράσινο. Ναι ξέρετε αλλά εγώ ήθελα κάτι σε καφέ. Ναι, αλλά δείτε και αυτό το ροζάκι που έχουμε. Ναι αλλά …Δεν έχει μα μου, το μπλέ θα πάρετε σας πάει μούρλια…Και έχει και 30%. Μα μου είναι μεγάλο…Όχι όχι κάνετε λάθος, θα το πιάσουμε λίγο από δώ, λίγο από κει και θα ναι ακριβώς επάνω σας. Μα δεν έχω με τι να το συνδυάσω…Καλέ τι λέτε με όλα πάει με όλα! Και μ αυτό που φοράτε σήμερα πάει (μουσταρδί). Και δεν έχει νόημα να αντιδράσεις γιατί η κυρία με το έντονο λιπγκλός πάνω από τα δύο κιλά μεικ απ δε σηκώνει αντιρρήσεις. Αντίστοιχα στο παπούτσι ο πάτος δίνει και παίρνει…Βάλτε ένα πατάκι μπροστά και θα σας είναι μούρλια! (170 ευρώ το πατούμενο)…ναι ξέρετε όμως μου είναι μεγάλο και πίσω….ε τότε να βάλουμε ένα πατάκι και πίσω…Κι όταν, μαζεύοντας τα κομμάτια και το κουράγιο σου ψιθυρίζεις όχι δεν το θέλω ευχαριστώ, τότε η Ελληνίδα πωλήτρια, ξεφυσάει αγανακτισμένη, ενίοτε σε μουντζώνει πίσω από το παραβάν πιστεύοντας ότι δεν τη βλέπεις και σταματάει αυτομάτως να ασχολείται μαζί σου ακόμη και στη σπάνια περίπτωση που έχεις τη διάθεση να δοκιμάσεις κάτι άλλο από το ίδιο μαγαζί. Κι επειδή σπάνια γίνεται πωλήτρια η Ελληνίδα από πεποίθηση, συνήθως τη ρίχνει εκεί η άδικη μοίρα ενώ ήταν φτιαγμένη για ωραία και μεγάλα έργα, ΕΣΥ φέρεις την ευθύνη της αδικίας για το κακοπληρωμένο, κουραστικό επάγγελμα που ασκεί. Χριστέ μου…πώς να ζήσει κανείς με τόσες ενοχές;
