Αιτή, μια χώρα με πρωτεύουσα ένα τεράστιο νεκροταφείο

Ναι, ναι..τις παρακολουθήσαμε με δάκρυα στα μάτια τις εικόνες που δείχνει ο διεθνής Τύπος, ..Και άλλες λεπτομέρειες παρακαλώ! ..μας αρέσουν τα μυθιστόρημα τρόμου, μας αρέσει ο υστερισμός! ιδιαίτερα οταν τον ζούμε απο την άνεση των σπιτιών μας και αν είναι δυνατόν από αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Πήραμε τα laptop όλοι οι άσχετοι και γράφουμε -εμού συμπεριλαμβανομένης- Βγήκαν οι ψυχαγωγοί στις τηλεοράσεις να μαζέψουν χρήματα, βροχή οι τηλε-μαραθώνιοι!! Εκατομμύρια δολάρια τα έσοδα! Κάποτε ένας φίλος σε μια άλλη "δύσκολη" ήπειρο, καθώς βγαίναμε απο το αεροδρόμιο μου είχε πει «..δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο το να μπαίνεις με χρήματα σε μια κατεστραμμένη χώρα! δε ξέρεις απο που να αρχίσεις!..»

Το μονό στο οποίο εξυπηρετούν αυτή τη στιγμή τα σχόλια μας, ειναι για να προπαρασκευάσουμε τα λόγια του πόνου και να τα βάλουμε εμείς οι ίδιοι στα στόματα αυτών που αδυνατούν να αισθανθούν τον πόνο οταν δεν είναι δικός τους, και τι πιο φυσιολογικό δηλαδή. Με εκνευρίζει η ενημέρωση, ιδιαίτερα όταν ξέρω ότι όλα αυτά τα άρθρα σχηματίζουν την κοινή γνώμη. αποκορύφωμα της γελοιότητας ένα άρθρο με τίτλο "Έχουμε υποχρέωση στην Αιτη". Σήμερα, - γράφει η αρθογράφος- μια χώρα, η Αιτή δοκιμάζεται από την καταστροφική μανία του εγκέλαδου. Η μικρή όμως και πτωχή αυτή χώρα είναι η πρώτη πού αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 διά του Προέδρου της Μπουαγιέ.

Σήμερα μια χώρα δοκιμάζεται???....Ελληνική Επανάσταση??? ..."Τι σχέση έχουν οι τυραννόσαυροι με την πολιτική?"

Δεν δοκιμάζεται σήμερα, αλλά μάλλον χρειαζόταν πάνω από εκατό χιλιάδες θάνατοι για να μάθουν κάποιοι ότι η φρίκη και η απόγνωση είχαν εγκατασταθεί εδώ και πολλές δεκαετίες σε αυτή τη ξεχασμένη χώρα. Δεν μας απασχολεί φαίνεται ο καθημερινός θάνατος, το θέμα είναι στις χιλιάδες. Λυπάμαι που θα σε ενημερώσω αλλά ο θάνατος δεν ήρθε με τον εγκέλαδο, είχε έρθει πιο μπροστά, όταν το 80% του πληθυσμού δεν είχε δουλειά, δεν ειχε φαγητό, δεν είχε μόρφωση, δεν είχε μέλλον,

Ο ένας νεκρός είναι τραγωδία, τα εκατομμύρια στατιστική, είχε πει ο Στάλιν,
και σήμερα μιλάμε για στατιστική, την τραγωδία την ζήσανε με τις δικτατορίες, τις στρατιωτικές εισβολές, τα πραξικοπήματα, τις σφαγές, τους τυφώνες, τις πυρκαγιές, τους λιμός, τις ασθένειες, την αμέλεια.

Διαβάζω για τον πιθανό αριθμό νεκρών, ξέραμε πόσοι ήταν ζωντανοί πριν ? διαβάζω για τον κρατικό μηχανισμό που δεν λειτούργησε, υπήρχε κράτος?.. ευτυχώς το τελευταίο παιδί που ως εκ θαύματος διασώθηκε χαμογελά και καθησυχάζει τις συνειδήσεις των ευρωπαίων στις ειδήσεις.

Εμείς μιλάμε ….σε αντίθεση εκεί δε μιλά κανείς , μια πρωτοφανή σιωπή, άνδρες και γυναίκες που περιφέρονται σαν υπνοβάτες μέσα σε μια πόλη που κάποτε ήταν δική του. Δεν ξέρουν που να πάνε, κάποτε ήξεραν .

Αυτο που έχει μέινει ειναι άτομα τραυματισμένα και πτώματα, πτώματα άταφα.

Αυτό που έχει μέινει στην Αϊτή συνοψίζεται σε δυο αφίσες γραμμένες στα γαλλικά και αγγλικά, τις βλέπεις στους δρόμους: "Χρειαζόμαστε βοήθεια." Αλλά κανείς δεν φαίνεται να τις διαβάζει, τέσσερις ημέρες μετά το σεισμό η διεθνής βοήθεια παρέμενε ακόμα ένα ανέκδοτο!

Πίσω απο την καταστροφή της Αϊτής και των κατοίκων της, υπάρχει μια μεγάλη ιστορία

Το πρόβλημα της Αϊτής είναι πολιτικό, ήταν πολιτικό, όταν λοιπόν καθηλωνόμαστε στις τηλεοπτικές μας οθόνες και παρακολουθούμε φρικιαστικές εικόνες με οδοφράγματα από πτώματα, όταν συνεισφέρουμε σε τηλεοπτικούς μαραθώνιους για την Αϊτή, όταν σχηματίζουμε δημόσια γνώμη να θυμάστε ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια φυσική καταστροφή: πρόκειται για το τραγικό τέλος ενός κοινωνικού πειράματος που ξεκίνησε εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν και άλλες χώρες στην ίδια κατάσταση και μαντεψτε??? Ο σεισμός δεν τις έχει χτυπήσει ακόμη

 ..αν σας περισσεύει κανενα ευρώ?

..Ηλεκτρονική ζωή γεμάτη υποχρεώσεις..

Όλα ξεκίνησαν ένα ανοιξιάτικο πρωινό στο γραφείο, όταν μια συνάδελφος μας παρουσίασε με μεγάλη περηφάνια τη σελίδα της στο facebook, που μέχρι τότε εμείς αγνοούσαμε.
«Άντε κάντε και σεις σελίδα να τα λέμε, χαζομαρούλα είναι αλλά έχει γέλιο» !!! μ’ αυτές τις δυο φράσεις μπήκα και γω η υπεράνω στον εικονικό κόσμο του Facebook να μιλώ με τη συνάδελφο στο διπλανό γραφείο.
Ξεκίνησα λοιπόν κάνοντας εκατοντάδες φίλους που αν και δεν είναι φίλοι μου στην real life είναι σίγουρα άγνωστοι θαυμαστές που ποτέ δεν περίμενα ότι είχα τόσους, παλιοί συμμαθητές που έκανα μεγάλο κόπο να χάσουν τα ίχνη μου, ένας πρώην σύντροφος που είχαμε χωρίσει εκείνο το καλοκαίρι του 2003 δίνοντας τέλος στην υπέροχη σχέση που θα κρατούσε για πάντα και προπάντων φίλοι φίλων που ποτέ δεν έτυχε να μου γνωρίσουν τόσα χρόνια τώρα.. και ενώ εγώ με καμάρι έλεγα ότι ξέρω τα πάντα για τις ζωές τους οι φίλοι τους δεν μου θύμιζαν τίποτα απολύτως !! μα πως? Που ήταν όλοι αυτοί όταν βγαίναμε για καφέ και ουζάκια και δεν είχαμε τίποτα νέο να πούμε ε? .
Έτσι το πρώτο βήμα είχε γίνει ήδη και περήφανη για τον κοινωνικό μου κύκλο που μεγάλωνε ώρα με την ώρα, πράγμα που δεν θα γινόταν ποτέ στην πραγματικότητα λόγω των γρήγορων ρυθμών και του ιδιαίτερα κλειστού χαρακτήρα μου, άρχισα να εξερευνώ το προφίλ τους, θέλοντας να μάθω πληροφορίες για την προσωπική τους ζωή…τώρα λοιπόν είναι η στιγμή που ανακαλύπτεις το φωτογραφικό υλικό του καθενός και η πρώτη αντίδραση είναι:
«μα αν είναι δυνατόν να βγάζουν προσωπικές φωτογραφίες στο ιντερνέτ, τόσο ανάγκη για προβολή πια» ; .
Είχα περάσει πια στο στάδιο δυο. Έπρεπε να ψάξω μια δική μου καλλιτεχνική φωτογραφία και αφού καμιά δεν μου φαινόταν αρκετά καλή, ήμουν διατεθειμένη να στηθώ μπροστά στην κάμερα του pc, ποζάροντας μόνη στο σαλόνι με τα καλά μου ρούχα και μακιγιάζ εξόδου, ώστε να φανώ αντάξια των προσδοκιών των νέων μου φίλων..
Σε λιγότερο από βδομάδα είχα προσθέσει τρία άλμπουμ και με αγωνία περίμενα τα σχόλια των λοιπών που σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόμουν σε ένα κοινό γεύμα έξω, ούτε από την αδερφή μου.
Το στάδιο τρία ήρθε περίπου δυο βδομάδες μετά.. Όταν η πρώτη πρόταση για γείτονας στο pet society, farm vile, restaurant city, mob wars πρόβαλε στα δεξιά της αρχικής μου σελίδας. Αγνοείστε την πρόσκληση είναι η πρώτη αντίδραση που γίνεται εύκολα και αψήφιστα, σιγά μη στα τριάντα μου κάθομαι να παίζω μπροστά σε μια οθόνη σαν τα δεκαπεντάχρονα που βλέπω στα ιντερνέτ καφέ και απορώ γιατί αυτοί οι γονείς δεν τα μαζεύουν!!!!
τι γίνεται όμως όταν οι προσκλήσεις πέφτουν βροχή?
Μπαίνεις στην διαδικασία της δοκιμής.
Ένα μήνα μετά είχα τόσες υποχρεώσεις που ακόμα και εν ώρα εργασίας έπρεπε απεγνωσμένα να συνδεθώ έστω και πέντε λεπτά, ώστε να μαζέψω τα σπαράγγια από τη φάρμα μη σαπίσουν, να αρμέξω αγελάδες και πρόβατα, να κλαδέψω κερασιές και να μαγειρέψω για τους πελάτες του δικού μου εστιατορίου, ενώ οι επισκέψεις στα σπίτια του κάθε pet περίμεναν και το ίδιο το pet έπρεπε να κάνει μπάνιο και να φάει. Την ίδια στιγμή κάποιος χτυπούσε την συμμορία μου στο mob και τα ξενοδοχεία μου περνούσαν κρίση καθημερινά..
ξαφνικά ήμουν συγχρόνως κάτοχος κατοικίδιου, αγρότης, ιδιοκτήτης δυο εστιατορίων, νονός της νύχτας και εργοστασιάρχης στα βάθη της Ασίας. Τα κέρδη μου αυξάνονταν μέρα με τη μέρα και οι επιχειρηματικές μου κινήσεις ήταν πάντα τόσο πετυχημένες που απορούσα γιατί δουλεύω υπάλληλος με βασικό μισθό και δεν ασχολούμαι με εμπόριο και χρηματιστήρια..;
Περνούσε λοιπόν ο καιρός και τα καφεδάκια έξω είχαν περιοριστεί. Η αποστάσεις μου φαινόταν μεγάλες και το παρκινγκ ανύπαρκτο σ αυτή την πόλη, τα παντελόνια μου δημιουργούσαν ασφυξία. Οι ηλεκτρονικοί μου φίλοι απ’ την άλλη, ήταν πάντα on line και μπορούσα να πιω καφέ έστω και ξαπλωμένη στον καναπέ με παράταιρες κάλτσες και κλάμερ στα μαλλιά κρυμμένη πίσω απο την πάντα προσεγμένη profile photo.
Το πρόβλημα έγινε ορατό όταν στην καθιερωμένη επίσκεψη γενεθλίων του επί πολλά χρόνια κολλητού φίλου που τα πάρτι του άφηναν εποχή για το κέφι το χορό και την πλάκα, η κεντρική συζήτηση στο σαλόνι με τον άγνωστο διπλανό γοητευτικό καλεσμένο που υπό άλλες συνθήκες θα ζητούσες το τηλέφωνο του, ήταν: έχεις mob wars? ..Μπορείς να με κάνεις μέλος στην ομάδα σου?
Το ακόμη χειρότερο ήταν όταν ένας- ένας οι καλεσμένοι με το ποτό στο χέρι ζύγωναν διακριτικά τον υπολογιστή στο γραφείο λέγοντας: «ένα λεπτό θα κάνω παιδιά, να δω λίγο αν άνθισαν τα λουλούδια που έσπειρα» ….και βέβαια η συμπόνια και κατανόηση των υπολοίπων εννοείται… «ναι ρε το ρωτάς κάνε τη δουλειά σου»….όταν βέβαια επρόκειτο για παιχνίδια πολεμικής στρατηγικής, την κατανόηση συνόδευε και μια καχυποψία μήπως πρόκειται για πιθανό εχθρό που υπονομεύει το στρατό σου.
Στο δεύτερο ποτό μια καλεσμένη είχε βάλει ήδη το παλτό της γιατί τα μέλη της συμμορίας της στο treasure όπου τη στιγμή εκείνη γινόταν επίθεση στο χωριό τους, τηλεφωνούσαν ασταμάτητα καλώντας σε βοήθεια..…..οι μισοί καλεσμένοι απορούσαν με το θράσος της να ανάβει τσιγάρο όταν την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι επωμίζονταν τα καταστροφικά αποτελέσματα κάθε λεπτού απουσίας της.
Γύρισα στο σπίτι χαρούμενη όχι για τη γιορτή του φίλου μου αλλά για τα Νέα μέλη που μπόρεσα να βρω για τις συμμορίες μου και τους νέους γείτονες στα εικονικά χωριά μου.
Και θύμωσα τόσο πολύ που η Ειρήνη παράτησε το pet κι αυτό βρώμικο και θλιμμένο κοίταζε την οθόνη μου που έξαλλη την πήρα τηλέφωνο να τη ρωτήσω: καλά ρε συ δεν έχεις αισθήματα θα πεθάνει απο την πείνα!!
Ποιο ; ; ;Το εικονικό pet!!!!

η ωραία .... κοιμισμένη...

...κι αφού αποφασίσαμε να σχολιάζουμε ένα παραμύθι το μήνα θα αφιερώσω το συγκεκριμένο άρθρο στην ωραία κοιμωμένη και τα μηνύματα που περνάει στα παιδιά. ξεκινάμε με ένα κλισέ τους άτεκνους βασιλιάδες...τείνει να γίνει θεσμός στα παραμύθια..συνήθως δε δεν είναι απλώς άτεκνοι, είναι και γκαντέμηδες μιας και ως είθισται ο μοναχογιός ή η μοναχοκόρη έχει κάποιο κουσούρι ή ακόμη χειρότερο σέρνει κάποια βαριά κατάρα. Δυστυχώς στην πραγματικότητα τα βασιλικά ζεύγη γεννοβολάνε ασταμάτητα κι έχουμε παραδείγματα στην ιστορία μας που θα ευχόμασταν π.χ. να ήταν μονάκριβος ο βασιλιάς Αλέξανδρος που η μοίρα του επεφύλαξε να πεθάνει από δάγκωμα μαϊμούς....είχε όμως αδερφάκια που φρόντισαν να τον αντικαταστήσουν ωσονούπω....αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας...λοιπόν, δύο άτεκνοι γκαντέμηδες και βασιλιάδες αποκτούν με κόπους και θυσίες ένα κοριτσάκι και καλούνε όλο το βασίλειο (προσέξτε τη λεπτομέρεια ΟΛΟ) εκτος...από την πιο σκοτεινή, επικίνδυνη, σκληρή και κακιασμένη μάγισσα...ε εδώ που τα λέμε τα'θελε κι ο κώλος τους...τι λέτε κι εσείς;...κάλα την βρε αδερφέ και ας μην έρθει...αφού στο τέλος θα έρθει ακάλεστη και θα σε καταραστεί κι από πάνω...οι καλές νεράιδες καταφτάνουν να μοιράνουν τη μικρή...της δίνουν ομορφιά, χάρη, ξανθά μαλλιά, κόκκινα χείλη, ωραία φωνή, λεπτότητα...για ακόμη μία φορά συναντάμε τα γνωστά κλισέ της ελαφρότητας και μηδέν υπολογίσιμης μονάδας ως παραγωγικής της γυναίκας αφού καμιά δε σκέφτηκε να της δώσει ένα μυαλό μέσα στο υπέροχο κατά τα άλλα κεφαλάκι της...τι να το κάνει άλλωστε;...εξάλλου στο περισσότερο παραμύθι κοιμάται...έρχεται λοιπόν η κακιασμένη ακάλεστη και ,για να μας κάνει τη ζωή δύσκολη και μας και των υπολοίπων πρωταγωνιστών, δεν εύχεται να πεθάνει η μικρή αμέσως, αλλά να κοιμηθεί αιώνιο ύπνο και να ξυπνήσει με το πρώτο αγάπης φιλί. Και για να μας αποδείξει το πόσο είναι βιτσιόζα δε θα λειτουργήσει αυτομάτως η κατάρα οπότε θα ήταν και πιο αποτελεσματική γιατί ποιός θα ερωτευόταν ένα βρέφος για να το ξυπνήσει με φιλί αγάπης;, προδίδοντας το φετιχισμό της εποχής της προσθέτει ότι η μικρή όταν γίνει 16 θα τρυπήσει το δάχτυλό της σε ένα αδράχτι και θα πέσει στο γνωστό ύπνο που προαναφέραμε...ο βασιλιάς αντί να ζητήσει συγνώμη που δεν την κάλεσε βγαίνει κι από πάνω...θυμώνει και η μόνη λύση που βρίσκει (μάλλον κι αυτόν τον μοίραναν ανάλογα με τη μικρή όταν ήταν μωρό γιατί δε φημιζόταν για την εξυπνάδα του φαντάζομαι)...είναι να καούν όλα τα αδράχτια του βασιλείου...πως καίς καλέ μου όλα τα αδράχτια καταδικάζοντας έτσι όλη την παραγωγή ενδυμάτων της εποχής;;; κι εδώ αρχίζει ο παραλογισμός του παραμυθιού...το λογικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας απόφασης θα ήταν ένα ολόκληρο βασίλειο να κυκλοφορούσε τυλιγμένο με ακατέργαστα δέρματα ζώων ή και γυμνο ακόμη αλλά όχι...τίποτε δεν αναφέρεται και η βασιλοπαίς έφτασε στο 16ο έτος της ζωής της, ντυμένη με χρυσοκέντητα φορέματα (πού τα φτιάξανε δε μας είπαν...) και αδράχτι δεν είχε αντικρύσει...η κατάρα όμως έπρεπε να πραγματοποιηθεί κι έτσι στο πιο ψηλό πατάρι μια μέρα που εξερευνούσε το παλάτι βρήκε τι νομίζετε; το πιο φυσικό πράγμα...μιά γριούλα να γνέθει σε ένα αδράχτι...τώρα η γριούλα από τι έπασχε και 16 χρόνια δεν πήρε πρέφα ότι είχε καταντήσει είδος προς εξαφάνιση δεν ξέρουμε..ένα είναι σίγουρο...ότι η γριά θα είχε κάνει αμύθητη περιουσία αν είχε καταλάβει τι γινόταν..το γεγονός ότι έγνεθε ανέμελη σε ένα ανεξερεύνητο πατάρι χωρίς φαγητό και ...ξέρετε τι άλλο...το παραβλέπουμε...πίστευε και μη ερεύνα η πριγκιποπούλα μη σας τα πολυλογώ την ξέρετε την ιστορία τρυπήθηκε μες την περιέργειά της (φυσικό αφού δεν είχε ξαναδει αδράχτι) και εδώ είναι και το κλειδί της ηλιθιότητας των γονιών της...δεν μπορούσαν δηλαδή αντι να κάνουν τόσο σαματά να εξηγήσουν στο παιδί ότι δεν κάνει να τρυπιέται σε αδράχτια και ότι είναι κακό τζιζ τζιζ....μέχρι κι ένα δίχρονο ξέρει ότι δεν πρέπει να πιάνει μαχαίρια, μπρίζες, σπίρτα κλπ...ε..ας προσθέτανε στην περίπτωση αυτή και τα αδράχτια...αλλά που μυαλό...και την έπεσε η μικρή που λέτε για εκατό χρόνια...μαζί με αυτή κοιμήθηκε κι όλο το βασίλειο...αυτό πάλι δεν το καταλαβαίνω..οι υπόλοιποι τι χρωστούσαν να χάσουν 100 χρόνια από τη ζωή τους; να βρεθούν σε άλλο αιώνα δηλαδή...ανάλογα με τη χώρα μπορεί να έχασαν την αναγέννηση, τη μεταρύθμιση, την αντιμεταρύθμιση, την τουρκοκρατία μα το φαντάζεστε σε τί σύγχυση ήταν όταν ξύπνησαν...για να μη μιλήσω για τον καημένο τον πρίγκηπα που σίγουρα ήταν ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας και αφού πέρασε από σαράντα κύματα βρέθηκε υποχρεωμένος να φιλήσει την όμορφη κατά τα άλλα, αλλά ντυμένη με τομάρι ζώου και πανβρώμικη (100 χρόνια ύπνου φαντάζεστε ε; αράχνες είχε πιάσει στην καλύτερη περίπτωση) βασιλοπούλα...κλείνοντας θα ήθελα να προτείνω αλλαγή του τίτλου στη δημοτική..τι θα πει κοιμωμένη....η ωραία κοιμισμένη είναι πολύ καλύτερο έχει δε διττή σημασία γιατί τονίζει τη γκαντεμιά αλλά και τη βλακεία της βασιλοπούλας που πήγε σα κοιμισμένο και τρυπήθηκε....δε θα σχολιάσω περαιτέρω γιατί φαντάζομαι το πιάσατε το υπονοούμενο ένα θα πω μόνο.....το γεγονός ότι, παρότι τους καταράστηκαν τη μονάκριβη κόρη, ρήμαξαν την ενχώρια ενδυματολογική παραγωγή ρίχνοντας σε μαρασμό ένα ολόκληρο βασίλειο που έπρεπε να βολευτεί με μπανανόφυλλα, έπεσαν σε λήθαργο 100 χρόνια, κι αναγκάστηκαν να δώσουν την κόρη τους στον πρώτο τυχάρπαστο που έλυσε τα μάγια, ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...ε τώρα μας δουλεύουνε κι από πάνω...γιατί γίνεται να ζήσει κανείς κάτι χειρότερο; πλάκα μας κάνουν..

...εμείς αποτελούμε όλα τα είδη εξουσίας ενός κράτους ????

Αφού αναλύσαμε τα τοπ 10 της δεκαετίας, αφού διαβάσαμε τους τοπ προορισμούς για τις πρωτοχρονιάτικες διακοπές μας, αφού κόψαμε την καθιερωμένη βασιλόπιτα στα σπίτια ημών και αλλήλων, θυμηθήκαμε τον παλιό καλό εαυτό μας. Διαβάζω και ακούω για αδιέξοδο, για δύσκολα στοιχήματα, για επώδυνα μετρά, για δυσμενή εικόνα της χωράς μας στο εξωτερικό....κάθε προσπάθεια ανάπτυξης διαλόγου καταλήγει σε μια συνεχή παθητική κριτική στα όσα μας συμβαίνουν..

Μήπως πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα Μήπως  να περάσουμε από την απάθεια στην αναζήτηση?. Από την αποχή στην συμμετοχή?.

Όλοι κουραστήκαμε να διαβάζουμε τις ίδιες πολιτικές υποσχέσεις με όχημα τον λαϊκισμό, για το δήθεν ενδιαφέρον της τύχης ενός συνόλου που ακούει στο όνομα λαός, ενδιαφέρον προς μια αόριστη έννοια δηλαδή γιατί αν υποθέσουμε πως ο λαός χωρίζεται σε διάφορες κοινωνικές ομάδες με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και ανάγκες, ποτέ δε μάθαμε ούτε σε ποια απευθύνονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας, ούτε ποια τα συμφέροντα αυτής.

Κάποιοι κουραστήκαμε ακόμη περισσότερο να ακούμε για το αίσθημα αδικίας, έλλειψης ισονομίας και περιφρόνησης που νιώθει ο μέσος Έλληνας καθημερινά χωρίς να κάνει τίποτα για να το αλλάξει, αντιθέτως αρκείται στο τυπικό «έτσι είναι ο Έλληνας!»

Προσκολλημένοι στο παρόν βιώνουμε απαθείς την καθημερινή πραγματικότητα, είμαστε οι θεατές και οι δικαστές του ιδίου μας του έργου, ασκούμε κριτική και σχόλιο από τον καναπέ μας. Είμαστε ανίκανοι να έχουμε γνώση των προτιμήσεων και τον αξιών μας, είμαστε ανίκανοι να ορίσουμε σύγχρονες ιδεολογίες ικανές να αντιπροσωπεύσουν τις μελλοντικές ανάγκες μας και ικανές να σχεδιάσουν απο την αρχή νέες πολιτικές παρατάξεις. Έχουμε παραιτηθεί πλήρως απο οτιδήποτε συλλογικό.

Είμαστε ένα κράτος που χαρακτηρίζεται απο άπλετο αταξικό λαϊκισμό. Είμαστε εθνικιστές και ο εθνικισμός είναι λαϊκισμός, όπως και το δημόσιο ψέμα είναι λαϊκισμός, η απαλλαγή ευθυνών είναι λαϊκισμός, ... και εμείς τις κακές συνήθειες τις έχουμε κάνει κατευθυντηρία γραμμή στην ζωή μας

Μιλάμε διαρκώς για μια αλλαγή ,διαβάζω παντού οτι χρειαζόμαστε μια αλλαγή, αυτό που δεν καταλαβαίνω απο ποιον την περιμένουμε. Την όποια αλλαγή ο καθένας μας θεωρεί σημαντική πρέπει πρώτα να την φέρει στον εαυτό του και μετά να τη ζητά και απο τους άλλους. Ένας νέος τρόπος σκέψης και δράσης, έστω γέννημα μιας μειονότητας, φέρει το ίδιο αποτέλεσμα με το πέταγμα μιας πέτρας στο νερό. Παράγει ένα ωστικό κύμα που απλώνεται γύρω από τoν στόχο της.

Μήπως ήρθε η ώρα να πετάξουμε την πέτρα?

Επιστρέφοντας από την Πόλη...

Εις την Πόλη για τούς Έλληνες, Ισταμπούλ για τους Τούρκους, η πόλη των Μουσουλμάνων, Διεθνής πόλη, πρωτεύουσα της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η Κωνσταντινούπολη δεν έχει ανάγκη να αποδείξει την αξία της σαν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις του κόσμου. Όσον αφορά το ελληνικό στοιχείο της, σήμερα αριθμεί περί τα 1000 μέλη, στο μέρος όπου, έως τα αίσχη του '55 και τις συνεχείς απελάσεις λίγα χρόνια αργότερα, άκμαζε μία κοινότητα 100.000 Ελλήνων, τους οποίους δεν μπόρεσε να προστατεύσει το ελληνικό κράτος εξερχόμενο ενός καταστρεπτικού εμφυλίου σπαραγμού....στην 'Πολίτικη κουζίνα' μία φράση μου έχει εντυπωθεί...'Μας διώξανε σαν Έλληνες και μας υποδέχτηκαν σαν Τούρκους'. Και δεν ήταν οι μόνοι...Εντύπωση προκαλεί πάντα η αρνητική διάθεση των ντόπιων απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που βρέθηκαν εδώ, όχι επειδή το θέλησαν αλλά επειδή τους έριξε εδώ η ανάγκη....Πολίτες, βορειοηπειρώτες, αργότερα Έλληνες της Ρωσίας αυτοί που αποκαλούνται λανθασμένα Ρωσοπόντιοι, το ελληνικό στοιχείο που άκμαζε σε διάφορες περιοχές επί αιώνες δέχεται έως και σήμερα στη χώρα μας διακρίσεις που δεν ταιριάζουν σε ένα λαό που θέλει να θεωρείται σύγχρονος. Αλλά τι τα θέλετε...πάντα αυτός που σέρνει τη συμφορά είναι και ο αδύναμος και αυτός είναι που πρέπει να προσαρμοστεί για να επιβιώσει. Ας προσπαθήσουμε ωστόσο να μην κάνουμε τη ζωή αυτών των συνανθρώπων μας φορτική με ειρωνικά σχόλια που κρύβουν μια εντελώς ηλίθια αίσθηση υπεροχής. Αλλά ας γυρίσουμε στην Πόλη...όλοι αισθανόμαστε θλίψη για την κατάντια του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή αυτή, όπως και σε άλλες περιοχές της Ανατολής όπου οι Έλληνες ή μάλλον οι ορθόδοξοι πληθυσμοί αναγκάστηκαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να εγκαταλείψουν τις εστίες τους που σήμερα κείτονται μαυρισμένες και άδειες με τα παραθυρόφυλλα σφραγισμένα ή άδεια σαν κουφάρια περιμένοντας ακόμα τους ιδιοκτήτες τους. Όλοι στεναχωριόμαστε, ιδίως οι βαθιά θρησκευάμενοι να βλέπουμε τις εκκλησίες να μη λειτουργούν ή άλλες να έχουνε μετατραπεί σε τζαμιά για να εξυπηρετήσουνε ένα μουσουλμανικό πληθυσμό ολοένα αυξανόμενο όπως αυτόν της Πόλης. Όλα όμως έχουνε ένα όριο. Αίσχη γίνονταν και γίνονται σε όλο τον κόσμο. Δεν τιμάτε όμως τη μνήμη των ανθρώπων που υπέφεραν με την υπέρμετρη πατριδοκαπηλεία και τον άκρατο εθνικισμο. Πρόσφατα άκουσα τη φράση από κυρία που συμμετείχε σε εκδρομικό γκρουπ στην Κωνσταντινούπολη αντικρύζοντας εκκλησία που είχε μετατραπεί σε τζαμί : ' ααααααα κοίτα κοίτα, οι καραγκιόζηδες, έβγαλαν το σταυρό κι έβαλαν τις μαλακίες τους....' (εννοόντας βέβαια τους μιναρέδες απαραίτητο στοιχείο ενός ισλαμικού τζαμιού τόσο όσο και το δικό μας καμπαναριό όπου παλαιότερα ο ιμάμης ανέβαινε και φώναζε τους πιστούς να προσέλθουν για την αντίστοιχη της δικής μας λειτουργία)...τώρα ο καθένας μας μπορεί να γίνει γραφικός αν το θελήσει αλλά μια συμβουλή σας δίνω: μη γίνεστε προκλητικοί και πριν θελήσετε να εκφράσετε την άποψή σας (εννοείτε πως έχουμε ελευθερία λόγου και κανείς δε σας στερεί αυτό το δικαίωμα) προσπαθήστε να ακολουθήσετε την εξής απλή διεργασία. Περάστε τη φράση σας πρώτα από τη σκέψη σας μία δεύτερη φορά και μετά μπορείτε να την αναφέρετε. Δε βγάζουμε απευθείας από το στόμα μας ό,τιδήποτε μας έρθει. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα ανάμεσα στους παρευρισκόμενους να υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που μπορεί να προσβάλετε άθελα σας, αλλόθρησκοι, μετανάστες, αλλόφυλοι, ομοφυλόφυλοι, του αντίθετου απο εσάς κόμματος ή οποιουδήποτε άλλου κόμματος, παχύσαρκοι, αλλκοολικοί, ναρκομανείς(καλά δεν τρελαίνομαι για αυτή τη λέξη αλλά αυτήν έχουμε), τζογαδόροι, άνθρωποι που τρώνε τα νύχια τους ή που μυρίζουν οι μασχάλες τους, φτωχοί, πλούσιοι, ανάπηροι ψυχικά και σωματικά και κάθε είδους κοινωνική διάκριση μπορείτε να φανταστέιτε. Να μου πεις...όλα πρέπει να τα προσέχω; δεν πρέπει να μιλάω για τίποτα; Δε λέω αυτό. Απλώς πράγματα που είναι για σένα ασήμαντα μπορεί κάποιον να τον πληγώσουν. Μπορεί και εσύ να βρεθείς στη θέση να πρέπει να υπερασπίσεις μέσα σου μία συνήθειά σου που σε εντάσσει σε ένα σύνολο που κάποιος αποφάσισε να του ασκήσει κριτική. Και τελειώνοντας: μάθετε να ακούτε. Ο Θεός, ο Αλλάχ, και όλες οι άλλες αρχηγικές-ας το πούμε- θεϊκές φυσιογνωμίες σε όλο τον κόσμο έχουνε δώσει σε όλους μας δύο αυτιά και ένα στόμα και όχι το ανάποδο. Αυτό δεν πρόκειται για διεθνή θεία συνομωσία. Πρόκειται για σοφή απόφαση των Δημιουργών την οποία και οφείλουμε να σεβαστούμε.

Έτοιμοι? Πάμε!

Ειναι μια νέα αρχή αυτό το 2010. Γιορτάστε το ότι έχετε φτάσει μέχρι εδώ και προπάντων γιορτάστε γι αυτά που έρχονται πριν σας προλάβει η πραγματικότητα. Καλή χρονιά σε όλους. Εθελοτυφλήστε για ένα μόνο λεπτό .. τα ‘χιόνια’ στο καμπαναριό έπονται... σκεφτείτε πως είμαστε τυχεροί γιατί η ζωή μας δε γράφεται μόνο με ήττες αλλά και με μικρές νίκες, είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη ανέσεις, που έχουμε δικαίωμα στην μόρφωση και στο όνειρο. Κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι ενος κατώτερου θεού, θα κλείνουν για πάντα τα μάτια τους γνωρίζοντας πως ο θάνατος σε κάποιες κοντινές μας κοινωνίες δεν έρχεται αλλά κληρονομείται και βιώνεται. Μην ξεχνάτε πως η δική σας ζωή, μπορεί να γίνει ένα υπέροχο ταξίδι. Προς τιμή σας, όσοι μπορείτε να το πράξετε.