Όλα ξεκίνησαν ένα ανοιξιάτικο πρωινό στο γραφείο, όταν μια συνάδελφος μας παρουσίασε με μεγάλη περηφάνια τη σελίδα της στο facebook, που μέχρι τότε εμείς αγνοούσαμε.
«Άντε κάντε και σεις σελίδα να τα λέμε, χαζομαρούλα είναι αλλά έχει γέλιο» !!! μ’ αυτές τις δυο φράσεις μπήκα και γω η υπεράνω στον εικονικό κόσμο του Facebook να μιλώ με τη συνάδελφο στο διπλανό γραφείο.
Ξεκίνησα λοιπόν κάνοντας εκατοντάδες φίλους που αν και δεν είναι φίλοι μου στην real life είναι σίγουρα άγνωστοι θαυμαστές που ποτέ δεν περίμενα ότι είχα τόσους, παλιοί συμμαθητές που έκανα μεγάλο κόπο να χάσουν τα ίχνη μου, ένας πρώην σύντροφος που είχαμε χωρίσει εκείνο το καλοκαίρι του 2003 δίνοντας τέλος στην υπέροχη σχέση που θα κρατούσε για πάντα και προπάντων φίλοι φίλων που ποτέ δεν έτυχε να μου γνωρίσουν τόσα χρόνια τώρα.. και ενώ εγώ με καμάρι έλεγα ότι ξέρω τα πάντα για τις ζωές τους οι φίλοι τους δεν μου θύμιζαν τίποτα απολύτως !! μα πως? Που ήταν όλοι αυτοί όταν βγαίναμε για καφέ και ουζάκια και δεν είχαμε τίποτα νέο να πούμε ε? .
Έτσι το πρώτο βήμα είχε γίνει ήδη και περήφανη για τον κοινωνικό μου κύκλο που μεγάλωνε ώρα με την ώρα, πράγμα που δεν θα γινόταν ποτέ στην πραγματικότητα λόγω των γρήγορων ρυθμών και του ιδιαίτερα κλειστού χαρακτήρα μου, άρχισα να εξερευνώ το προφίλ τους, θέλοντας να μάθω πληροφορίες για την προσωπική τους ζωή…τώρα λοιπόν είναι η στιγμή που ανακαλύπτεις το φωτογραφικό υλικό του καθενός και η πρώτη αντίδραση είναι:
«μα αν είναι δυνατόν να βγάζουν προσωπικές φωτογραφίες στο ιντερνέτ, τόσο ανάγκη για προβολή πια» ; .
Είχα περάσει πια στο στάδιο δυο. Έπρεπε να ψάξω μια δική μου καλλιτεχνική φωτογραφία και αφού καμιά δεν μου φαινόταν αρκετά καλή, ήμουν διατεθειμένη να στηθώ μπροστά στην κάμερα του pc, ποζάροντας μόνη στο σαλόνι με τα καλά μου ρούχα και μακιγιάζ εξόδου, ώστε να φανώ αντάξια των προσδοκιών των νέων μου φίλων..
Σε λιγότερο από βδομάδα είχα προσθέσει τρία άλμπουμ και με αγωνία περίμενα τα σχόλια των λοιπών που σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόμουν σε ένα κοινό γεύμα έξω, ούτε από την αδερφή μου.
Το στάδιο τρία ήρθε περίπου δυο βδομάδες μετά.. Όταν η πρώτη πρόταση για γείτονας στο pet society, farm vile, restaurant city, mob wars πρόβαλε στα δεξιά της αρχικής μου σελίδας. Αγνοείστε την πρόσκληση είναι η πρώτη αντίδραση που γίνεται εύκολα και αψήφιστα, σιγά μη στα τριάντα μου κάθομαι να παίζω μπροστά σε μια οθόνη σαν τα δεκαπεντάχρονα που βλέπω στα ιντερνέτ καφέ και απορώ γιατί αυτοί οι γονείς δεν τα μαζεύουν!!!!
τι γίνεται όμως όταν οι προσκλήσεις πέφτουν βροχή?
Μπαίνεις στην διαδικασία της δοκιμής.
Ένα μήνα μετά είχα τόσες υποχρεώσεις που ακόμα και εν ώρα εργασίας έπρεπε απεγνωσμένα να συνδεθώ έστω και πέντε λεπτά, ώστε να μαζέψω τα σπαράγγια από τη φάρμα μη σαπίσουν, να αρμέξω αγελάδες και πρόβατα, να κλαδέψω κερασιές και να μαγειρέψω για τους πελάτες του δικού μου εστιατορίου, ενώ οι επισκέψεις στα σπίτια του κάθε pet περίμεναν και το ίδιο το pet έπρεπε να κάνει μπάνιο και να φάει. Την ίδια στιγμή κάποιος χτυπούσε την συμμορία μου στο mob και τα ξενοδοχεία μου περνούσαν κρίση καθημερινά..
ξαφνικά ήμουν συγχρόνως κάτοχος κατοικίδιου, αγρότης, ιδιοκτήτης δυο εστιατορίων, νονός της νύχτας και εργοστασιάρχης στα βάθη της Ασίας. Τα κέρδη μου αυξάνονταν μέρα με τη μέρα και οι επιχειρηματικές μου κινήσεις ήταν πάντα τόσο πετυχημένες που απορούσα γιατί δουλεύω υπάλληλος με βασικό μισθό και δεν ασχολούμαι με εμπόριο και χρηματιστήρια..;
Περνούσε λοιπόν ο καιρός και τα καφεδάκια έξω είχαν περιοριστεί. Η αποστάσεις μου φαινόταν μεγάλες και το παρκινγκ ανύπαρκτο σ αυτή την πόλη, τα παντελόνια μου δημιουργούσαν ασφυξία. Οι ηλεκτρονικοί μου φίλοι απ’ την άλλη, ήταν πάντα on line και μπορούσα να πιω καφέ έστω και ξαπλωμένη στον καναπέ με παράταιρες κάλτσες και κλάμερ στα μαλλιά κρυμμένη πίσω απο την πάντα προσεγμένη profile photo.
Το πρόβλημα έγινε ορατό όταν στην καθιερωμένη επίσκεψη γενεθλίων του επί πολλά χρόνια κολλητού φίλου που τα πάρτι του άφηναν εποχή για το κέφι το χορό και την πλάκα, η κεντρική συζήτηση στο σαλόνι με τον άγνωστο διπλανό γοητευτικό καλεσμένο που υπό άλλες συνθήκες θα ζητούσες το τηλέφωνο του, ήταν: έχεις mob wars? ..Μπορείς να με κάνεις μέλος στην ομάδα σου?
Το ακόμη χειρότερο ήταν όταν ένας- ένας οι καλεσμένοι με το ποτό στο χέρι ζύγωναν διακριτικά τον υπολογιστή στο γραφείο λέγοντας: «ένα λεπτό θα κάνω παιδιά, να δω λίγο αν άνθισαν τα λουλούδια που έσπειρα» ….και βέβαια η συμπόνια και κατανόηση των υπολοίπων εννοείται… «ναι ρε το ρωτάς κάνε τη δουλειά σου»….όταν βέβαια επρόκειτο για παιχνίδια πολεμικής στρατηγικής, την κατανόηση συνόδευε και μια καχυποψία μήπως πρόκειται για πιθανό εχθρό που υπονομεύει το στρατό σου.
Στο δεύτερο ποτό μια καλεσμένη είχε βάλει ήδη το παλτό της γιατί τα μέλη της συμμορίας της στο treasure όπου τη στιγμή εκείνη γινόταν επίθεση στο χωριό τους, τηλεφωνούσαν ασταμάτητα καλώντας σε βοήθεια..…..οι μισοί καλεσμένοι απορούσαν με το θράσος της να ανάβει τσιγάρο όταν την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι επωμίζονταν τα καταστροφικά αποτελέσματα κάθε λεπτού απουσίας της.
Γύρισα στο σπίτι χαρούμενη όχι για τη γιορτή του φίλου μου αλλά για τα Νέα μέλη που μπόρεσα να βρω για τις συμμορίες μου και τους νέους γείτονες στα εικονικά χωριά μου.
Και θύμωσα τόσο πολύ που η Ειρήνη παράτησε το pet κι αυτό βρώμικο και θλιμμένο κοίταζε την οθόνη μου που έξαλλη την πήρα τηλέφωνο να τη ρωτήσω: καλά ρε συ δεν έχεις αισθήματα θα πεθάνει απο την πείνα!!
Ποιο ; ; ;Το εικονικό pet!!!!
