Αν τα 7 κατσικάκια είχαν γεννηθεί στην καραϊβική..

Μια φορά και έναν καιρό ήταν εφτά κατσικάκια που ζούσαν με τη μητέρα τους σε ένα πανέμορφο σπιτάκι διπλά στην θάλασσα σε ένα μακρινό νησί της καραϊβικής . Μια μέρα η μαμά κατσίκα ετοιμάστηκε να πάει στην αγορά για ψώνια, πήρε την βαλίτσα της και ρούχα για 5 μέρες και στήθηκε από το πρωί να περιμένει το λεωφορείο της γραμμής σε μια γωνιά της πόλης. Το λεωφορείο έφτασε με μόλις 3 μέρες καθυστέρηση και κάποια στιγμή η μαμά κατσίκα βρέθηκε χαρούμενη στην αγορά. Μπήκε στο ένα και μοναδικό μαγαζί που βρήκε ανοιχτό και περίμενε ευγενικά τον πωλητή που θα την εξυπηρετούσε.

Μετά από 2 ημέρες ο πωλητής φάνηκε νυσταγμένος πίσω από τον πάγκο.

-Αχ τι κούραση είπε στη μαμά κατσίκα! περιμένετε κάτι ?

- Θα με συγχωρήσετε για την ενόχληση, είπε η μαμά κατσίκα, αλλά αν σας ήταν εύκολο θα ήθελα λίγο αλεύρι.

-Ο μαγαζάτορας κατευθύνθηκε αργά προς την αποθήκη και γύρισε με ένα τσουβάλι καλαμπόκι

- Ευχαριστώ αλλά θα ήθελα λίγο αλεύρι απάντησε η μαμά κατσίκα και αυτό είναι καλαμπόκι.

-Ναι αλλά τώρα το έφερα είπε ο μαγαζάτορας και συνέχισε να την κοιτάζει μη κάνοντας καμία κίνηση να αλλάξει το προϊόν.

-Ευχαριστώ και πάλι είπε η μαμά κατσίκα αλλά μήπως έχετε Α Λ Ε Υ Ρ Ι?

-Έχουμε είπε ο μαγαζάτορας και αναστενάζοντας βαθιά φώναξε αγανακτισμένος τη νεαρή ανήλικη γυναίκα του που σε 5 μόλις ώρες βρισκόταν και αυτή πίσω από τον πάγκο. Η κυρία θέλει αλεύρι είπε ο μαγαζάτορας. Η νεαρή γυναίκα φανερά κουρασμένη στο άκουσμα της πληροφορίας έμεινε να κοιτάζει την πόρτα της αποθήκης, αποφασισμένη ότι η αποθήκη ήταν αρκετά βήματα μακριά της, φώναξε τον γείτονα και ο γείτονας με τη σειρά του τον δήμαρχο, ο δήμαρχος τον πρόεδρο και ο πρόεδρος την αστυνομία και όταν όλοι μαζεύτηκαν πίσω από τον πάγκο αποφάνθηκαν πως δεν υπήρχε λόγος να ψάξει κάνεις το αλεύρι αφού ήδη υπήρχε ένα τσουβάλι καλαμπόκι στον πάγκο!

Ωστόσο, όλες αυτές τις ημέρες στο μικρό σπιτάκι διπλά στη θάλασσα τα 7 κατσικάκια κολυμπούσαν χαρούμενα και ολόγυμνά στην αποχέτευση. Ο λαίμαργος λύκος που είχε δει τη μαμά κατσίκα να φεύγει και έχοντας σκοπό να τα κάνει μια χαψιά κατευθύνθηκε στο σπίτι όπου δεν βρήκε κανέναν. Ο λύκος οικειοποιήθηκε το άδειο σπίτι και πριν καλά καλά περάσει η μέρα νοίκιασε τα δωμάτια στον γάιδαρο , στην χελώνα στο λαγό, στο σκύλο τη γάτα τα πουλάκια κτλ... Η αστυνομία που είδε ότι ο λύκος βρισκόταν σε ξένο σπίτι κατευθύνθηκε προς το μέρος του , πάρκαρε το αυτοκίνητο στη μέση του σαλονιού και είπε ευγενικά

-Με 200 δολάρια δε σε είδα δε με ειδές

Ο λύκος έδωσε 1 δολάριο στην αστυνομία και η αστυνομία έφυγε

Μετά από 2 εβδομάδες, φανερά ταλαιπωρημένη η μαμά κατσίκα γύρισε στο σπίτι με ένα τσουβάλι καλαμπόκι που δε χρειαζόταν. Για κάποιο άγνωστο λόγο τρία από τα 7 κατσικάκια είχαν προσβληθεί από μολυσματικές ασθένειες και έτσι η μαμά κατσίκα αποφάσισε να φωνάξει το γιατρό, η μαμά έστειλε το τσουβάλι με το καλαμπόκι στο νοσοκομείο και ο γιατρός ήρθε στο σπίτι διαπιστώνοντας πως όντος τα τρία κατσικάκια ήταν αρρωστά, κούνησε σκεπτικά το κεφάλι του και αποφάσισε πως έπρεπε να κοιμηθεί με τη μαμά κατσίκα για να αντικαταστήσει τα τρία κατσικάκια που ο κάλος θεούλης θα έπαιρνε τις επόμενες μέρες. Η μαμά κατσίκα πέθανε απο aids μετά από 2 χρόνια , ο λύκος εκμεταλλεύτηκε την κηδεία για να φάει τα κατσικάκια, η αστυνομία σκότωσε το λύκο κατά λάθος σε μια ενθουσιώδη τυχαία συνάντηση σε ένα καμπαρέ και ο γιατρός επιβεβαίωσε πως ο θάνατος των τριών μικρών κατσικιών οφείλονταν σε τροχαίο.

Ένα βήμα αρκεί να φέρει νέα όρια

Ο Χομπς έγραφε στο Λεβιαθαν οτι ένας βασικός σκοπός του κράτους είναι η προστασία από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Εν απουσία δυνατού και δικαίου κράτους έχουμε επιστροφή στην φυσική κατάσταση, πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Να κυβερνήσεις μια χώρα δεν είναι εύκολη υπόθεση, ίσως πολύ λιγότερο τώρα που κάθε πολιτική κίνηση οδηγεί σε ένα όλο και μεγαλύτερο αδιέξοδο. Αγανακτισμένοι πολίτες κυβερνώμενοι από το χάος. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, ένας στους πέντε Έλληνες ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας - δηλαδή, με κάτω από 10 ευρώ την ημέρα-, κάποιος φίλος πρόσφατα μου είπε πως μπορούμε να ζήσουμε και με λιγότερα, γιατί μιλάμε αλήθεια? Για ζωή η για επιβίωση? Η ανοχή είναι μια ευγενική μορφή αδιαφορίας αγαπητέ μου φίλε.

Ένας πολιτισμός που στηρίζει και στηρίζεται στην ανταγωνιστικότητα για την νομή κάθε αγαθού δεν μπορεί παρά να αναπαράγει τη βία. Δεν γινόμαστε πολιτισμένοι επειδή έχουμε σκοτώσει όλους όσους δε συμμερίζονται τις ιδεολογίες μας. Πάντα στην ιστορία κάποιοι σκεφτόντουσαν και οδηγούσαν όσο κάποιοι άλλοι ακολουθούσαν σαν χαμένο κοπάδι, ίσως οι πιο αδύναμοι η ίσως αυτοί που απλώς δεν είχαν την πολυτέλεια να διαθέτουν χρόνο για να σκέφτονται, αυτό το κοπάδι το προστατεύουμε δεν το αφανίζουμε. Αναμφισβήτητα είμαι υπέρ των διαδηλώσεων, οι διαδηλώσεις, ως εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αντίδρασης είναι απολύτως θεμιτές και άκρως σεβαστές, η κοινή γνώμη παρακολουθεί, μαθαίνει και αντιδρά, αλλά άλλο είναι η διαδήλωση και άλλο η δολοφονία.

Η μάθηση είναι ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ "Είμαι πεπεισμένη ότι αν θέλουμε να βελτιώσουμε λάθη μας και τις αρετές μας, πρέπει να προσπαθήσουμε να εκπαιδεύσουμε. Η εκπαίδευση είναι αναμφισβήτητα η κύρια κοινωνική επένδυση.

Λαθρομετανάστευση η Πολυπολιτισμικοτητα?

Έχουμε συνηθίσει σε μια ιδιαίτερη λογική «παραλογισμού» στην Ελλάδα. Όταν κάτι δεν το συζητάμε, αυτόματα δεν υφίσταται μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα πεί την πρώτη λέξη.

Με αφορμή το νομοσχέδιο για τη μεταναστευτική πολιτική της χώρας μας, κλινόμαστε, για άλλη μια φορά να εκφέρουμε γνώμη όλοι για το «πρόβλημα». Ίσως γιατί η αλβανικής καταγωγής οικογένεια που ζει στο κάτω διαμέρισμα διαταράσσει την ομαλή ζωή μας, ίσως γιατί τα παιδιά μας κάνουν παρέα με προσφυγάκια , ίσως γιατί τα παιδιά που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα θέλουν να ονομάζονται Έλληνες –βαριά κληρονομιά-. Αλλά τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα, ξεπερνάνε την ανοχή μας, το κυριότερο που άκουσα τελευταία, στο αστικό οι πρόσφυγες έχουν το θράσος να ασκούν το αναφαίρετο δικαίωμα τους της διατήρησης της γλώσσας τους, βασική αξία πολιτισμού.. κατι μου θυμίζει όλο αυτό, κάποιους Έλληνες που έπαιρναν τον δρόμο για άλλες χώρες προσπαθώντας να γλυτώσουν από τη φτώχεια και τις σκληρές συνθήκες της Ελλάδας, αναζητώντας οικονομική διέξοδο μετά τον εμφύλιο. Κανείς δε μιλούσε για λαθρομετανάστες τότε, μήπως αποφαινόμαστε ότι ο Έλληνας έχει γονίδιο καλής συμπεριφοράς? Μας φταίνέ οι μετανάστες εμάς που έχουμε χαράξει κατευθυντήρια γραμμή στη ζωή μας την ανομία, την κατάλυση των νόμων, την έλλειψη σεβασμού, τα λαδώματα, τη διαπλοκή την αδιαφάνεια.

Ασκούμε κριτική εύκολα για μια κατάσταση δύσκολη και σύνθετη, έχουμε περάσει απο τη μετανάστευση, στη λαθρομετανάστευση, στην υπεράσπιση της εθνικής μας ταυτότητα στην υπερεκτίμηση της καταγωγής μας και για εμένα προσωπικά στον ρατσισμό. Για ένα περίεργο λόγο πολύς κόσμος σήμερα στην Ελλάδα αναζητά ταυτότητα κοιτώντας το παρελθόν, την ιστορία την αρχαία Ελληνική μας υπερηφάνεια, την υπεράσπιση της πατρίδας που με τόσο κόπο κατακτήσαμε απο τον εχθρό, μη λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ορισμός του έθνος μέλλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία ανήκουμε εδω και 29 χρόνια, πρεσβεύει το άκρως αντίθετο του εθνικισμού, κάθε πολιτισμός έχει το χώρο του, αλλά ο χώρος αυτός είναι ανοιχτός προς τον άλλον. Η γνώση η ανοχή και η μείξη είναι προϋπόθεση για την επιβίωση του κάθε πολιτισμού. Η υποδοχή του καινούριου είναι πρόοδος

Δεν καταλαβαίνω γιατί μιλάμε για μετανάστευση και λαθρομετανάστευση αντί να μιλάμε για πολυπολιτισμικότητα σήμερα που εν έτη 2010 είναι επιτέλους δυνατό να συνδυάσουμε την δημοκρατία και την ανοχή στο διαφορετικό? μπορούμε να διαφυλάξουμε την συνύπαρξη της πολυπολιτισμικότητας με την προώθηση νέων σύγχρονων αντιλήψεων που απεγκλωβίζουν τον άνθρωπο και τα κοινωνικά σύνολα από παρωχημένες ιστορικά αντιλήψεις; Μπορούμε να ξεπεράσουμε την ξενοφοβία και να ανοίξουμε την πόρτα σε μια νέα ιδέα, τη διαμόρφωση και εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων και πολιτικών, ώστε η πολιτισμική ποικιλότητα να διατηρηθεί και να διαχυθεί για να αγκαλιάσει ολόκληρη την κοινωνία, διαμορφώνοντας νέα πρότυπα, νέα αξιακά κοινωνικά συστήματα, καθώς και νέες κοινωνικές αλλά και ατομικές πρακτικές διαβίωσης. Η πολυπολιτισμικότητα ειναι προνόμιο της σύγχρονης εποχής μας, μπορούμε να μάθουμε πολλά και να ωφεληθούμε από τις εμπειρίες των άλλων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μόνη μοιρασιά που κάνει πλουσιότερους αυτούς που μοιράζονται, είναι η μοιρασιά των πολιτισμικών αγαθών. Το άνοιγμα νέων οριζόντων ήταν και είναι πολιτισμικό αίτημα! Η διευρυμένη κοινωνία είτε ως ιδεολογία είτε ως τρόπος ζωής, είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο.

Αξίζει ν’ αναφέρω ένα περιστατικό που συναντήσαμε πρόσφατα, ζητήσανε σε καποιους μαθητες δημοτικού να περιγράψουν μια φωτογραφία. Η περιγραφη ολων των παιδιων ηταν η ίδια. 5 κοριτσάκια και μια κινέζα. Ήταν έξι κοριτσάκια.

Η διαπολιτισμική αγωγή και εκπαίδευση είναι μια ανάγκη της εποχής μας, που έχει καταστεί πλέον αυτονόητη. Για να γίνει εφικτό αυτό είναι απαραίτητη η διαμόρφωση ενός νέου πολίτη με αξίες και γνώσεις βαθιά δημοκρατικές και πολιτισμικά πλουραλιστικές, ο οποίος θα είναι ικανός να συμβιώσει και να συνεργασθεί αρμονικά με άτομα διαφόρων εθνοτικών πολιτισμών.

Μήπως είμαστε πολύ μακριά απο αυτό?

"Να θεωρείτε την Οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς νόμους όπου θα κυβερνούν οι άριστοι ανεξάρτητα φυλής. Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και βάρβαρους. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που τους γέννησε. Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο, την αρετή! Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο (...). Από μέρους μου θεωρώ όλους ίσους, λευκούς και μελαψούς. Και θα ήθελα να μην είσθε μόνο υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι, όλοι συνέταιροι!"

(Απόσπασμα από τον όρκο του Μ.Αλεξάνδρου στην Ώρη.

Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Κεφ. Μ.Αλέξανδρος).

Η Χιονάτη και οι εφτά ταλαίπωροι..(Μέρος Γ)

Πριν φτάσει όμως στο σπιτάκι η βασίλισσα εφοδιάστηκε όπως μας πληροφορεί ο μύθος με τον κατάλληλο δολοφονικό μηχανισμό που ακούει στο όνομα…μεταξωτές κορδέλες. Φτάνει στο σπιτάκι και αρχίζει να διαλαλεί την πραμάτια της….Κορδέλες…ωραίες χρωματιστές κορδέλες….Η Χιονάτη, αγνοώντας το γεγονός ότι για εβδομάδες είχε να συναντήσει άνθρωπο σε εκείνη την περιοχή και ότι δεν ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον πλανήτη μια γριά να πουλάει κορδέλες στη μέση του πουθενά, επίσης αγνοώντας το γεγονός ότι βρισκόταν εκεί όχι από βίτσιο αλλά επειδή ήταν υποψήφιο θύμα δολοφονίας και κρυβόταν, αποφάσισε να αγνόησει και τις συμβουλές των νάνων και άνοιξε την πόρτα για να θαυμάσει τις κορδέλες…Πάρε μία κορδέλα καλή μου για τον κορσέ σου…την παρότρυνε η γριά-μεταμφιεσμένη βασίλισσα. Αχ! Είναι τόσο όμορφες σκέφτηκε η εντελώς βλαμμένη Χιονάτη…Έλα πάρε μία θα σου την κάνω δώρο…Αχ! Τι καλά σκέφτηκε η αθώα Χιονάτη και δε μπήκανε ψύλλοι στα αυτιά της ότι η παράξενη εμπόρισσα στη μέση του πουθενά που βρήκε επιτέλους έναν πελάτη αντί να του πιάσει τον κώλο, του χάριζε την πραμάτια της…Ελα, κάτσε να σου τη δέσω…συνέχισε η γριά και η δικιά μας σαν το βόδι κάθησε….Με μιας η κακιά μητριά βάζει μπρος το σατανικό της σχέδιο που αν επρόκειτο για άλλο θύμα θα ήταν εντελώς αποτυχημένο, αλλά με τη Χιονάτη πέτυχε και της σφίγγει τόσο πολύ τις κορδέλες που δεν μπορεί να αναπνεύσει και πέφτει λιπόθυμη και μισοπεθαμένη στο πάτωμα….ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ…δεν το πιστεύω την ξέκανα με δυό κορδέλες!!!! Σκέφτηκε η μητριά…Τελικά είναι πιο ζώον από ότι νόμισα….Και τώρα είμαι και πάλι η πιο όμορφη σε ολόκληρη τη χώρα!! Το μεσημέρι οι νάνοι, ταλαιπωρημένοι και καταϊδρωμένοι γύριζαν από τη δουλειά συζητώντας: τι να μας μαγείρεψε σήμερα η μικρή; Γιουβαρλάκια; Αυγά με μπέικον; Μακαρόνια ογκραντέν; Φιλέτο με σως αλλά κρεμ; Και καταπεινασμένοι όρμησαν μέσα στο σπίτι και τι να δουν; Τη Χιονάτη στο πάτωμα κατάχλωμη σα νεκρή…Ας το διάλο, τίποτα δεν ετοίμασε σκέφτηκαν όλοι αλλά δεν το έδειξαν…αντ’αυτού προσποιήθηκαν ένας ένας ότι τη χαστούκιζαν για να ξυπνήσει, ενώ στην πραγματικότητα βγάζανε το άχτι τους που θα μένανε νηστικοί…Ξύπνα μωρή…Τι νερό της ρίξανε, τι χαστούκια, τι τη γυρίσανε ανάποδα…αυτή εκεί αμίλητη, ακούνητη…ξαφνικά ο Γκρινιάρης δεν άντεξε και ξέσπασε….Ε αι σιχτίρ από τότε που ήρθε αυτή η χλεμπονιάρα μπουκιά δεν έχουμε βάλει στο στόμα μας θέλει να μας κάνει όλους σαν τα μούτρα της αδύνατους…..Και τότε ένα λαμπάκι άναψε στο μυαλό του Σοφού που ήταν και ο πιο σοφός από όλους…Καλέ σαν πολύ αδύνατη δεν είναι σήμερα η Χιονάτη;;; τι σφιχτά που είναι αυτές οι κορδέλες….κάτσε να τις ξεσφίξω λίγο…τσουπ τσουπ –ω του θαύματος!! Η Χιονάτη άρχισε σιγά σιγά να αναπνέει και να επανέρχεται στη ζωή! Καλοί μου νάνοι τι θα έκανα χωρίς εσάς τους ρώτησε και τους διηγήθηκε τι είχε συμβεί…Οι νάνοι άκουσαν υπομονετικά την ιστορία της ηλιθιότητάς της παρότι όλοι ήθελαν να φάνε και να κοιμηθούν γιατί είχανε σηκωθεί από τα χαράματα σε αντίθεση με τη Χιονάτη που ξύνονταν από το πρωί…καρτερικά λοιπόν ακούσαν την ιστορία της, τη συμβούλεψαν να μην ξανανοίξει σε κανέναν και σκέφτηκαν να παραγγείλουν πίτσα αλλά δεν είχε ανακαλυφτεί ακόμη…έτσι έπεσαν νηστικοί για να σηκωθούν την επόμενη μέρα να πάνε στη σκληρή τους εργασία…Πίσω στο παλάτι η μητριά μόλις γύρισε και πριν καλά καλά ξεφορτωθεί τα κουρέλια με τα οποία είχε μεταμφιεστεί σε γριά πραματευτού έτρεξε στον καθρέφτη να επιβεβαιώσει το φονικό…Ο καθρέφτης της αποκάλυψε την εικόνα της Χιονάτης να πρήζει τους νάνους με την ιστορία της κι αυτοί να την ακούνε βαριεστημένα…Φτου γαμώτο σκέφτηκε η βασίλισσα που νόμιζε ότι είχε κάνει το τέλειο έγκλημα…Άντε πάλι από την αρχή…Κι αφού κάθισε και σκέφτηκε κατέληξε σε ένα δηλητηριασμένο μήλο που θα έριχνε τη Χιονάτη σε αιώνιο ύπνο (ρούτινα) από τον οποία θα ξυπνούσε με το πρώτο αγάπης φιλί (αρχιρουτίνα…) σιγά μη προλάβουνε να τη φιλήσουνε σκέφτηκε η κακιασμένη μητριά…οι νάνοι θα τη νομίσουνε νεκρή και θα τη θάψουνε ζωντανή…ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ…Και μια και δυό τρέχει πάλι πίσω στο σπιτάκι (μεταμφιεσμένη σε γριά φυσικά) τοκ τοκ….ποιός είναι; Μήλα ωραία λαχταριστά μήλα πουλάω! Τώρα καταλαβαίνετε βέβαια ότι δε θέλω να απομυθοποιήσω την τραγική φιγούρα της Χιονάτης αλλά μιλάμε για εξαιρετικό βούρλο…Μια μέρα πριν κι ενώ είχε να δει άνθρωπο για μήνες, μια γριά εμπόρισσα τη δολοφονεί παρά λίγο…Την επόμενη μέρα ξαναεμφανίζεται η ίδια περίπου φιγούρα. Ξανανοίγεις την πόρτα; Κι όμως, η πανέξυπνη ηρωίδα μας που η μάνα της δε σκέφτηκε στην αρχική ευχή της να προσθέσει και το αχ! Το παιδάκι μου να έχει κι ένα μυαλουδάκι σαν του Αινστάιν…άνοιξε την πόρτα κι έμπασε μέσα τη γριά με το πανέρι που της πρόσφερε άλλη μια φορά δώρο ένα λαχταριστό κατακόκκινο μήλο. Όλα αυτά είναι συμβολικά θα μου πείτε…το κακό που δελεάζει το καλό όπως το φίδι την Εύα με ένα μήλο αλλά η κεντρική ιδέα δεν αλλάζει. Πρόκειται για ένα εξαιρετικής χαζομάρας άτομο και μάλιστα ανυπάκουο μιας και οι νάνοι είχανε βαρεθεί να της υπενθυμίζουνε να μην ανοίγει σε κανέναν την πόρτα. Δάγκωσε λίγο μήλο καλή μου, είπε η γριά…Ευχαριστώ κι έχω μια πείνα είπε η ακαμάτρα Χιονάτη που ακόμη δεν είχε μαγειρέψει ως συνήθως…Γκνιάμ Γκνιάμ…με την πρώτη μπουκιά πέφτει κάτω σα νεκρή. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ τα γνωστά να μη σας κουράζω η βασίλισσα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια ευχαριστημένη για το έργο της αν και δε θα’πρεπε γιατί το σχέδιό της ήταν για ακόμη μια φορά εντελώς αφελές αν επρόκειτο για θύμα με έστω το βασικό δείκτη νοημοσύνης. Οι εφτά ταλαίπωροι νάνοι, από τη σκληρή εργασία και τη νήστεια της προηγούμενης ημέρας έσερναν τα κουρασμένα κορμιά τους προς την καλύβα τους...Στο νου τους είχαν ένα πράγμα: το ΦΑΙ…..Μπήκαν μέσα ένας ένας και αγνοώντας το κορμί της Χιονάτης που κείτονταν για ακόμη μια φορά στο πάτωμα κάθισαν στο τραπέζι…Αντε καλεεεεεεε….έχουμε λυσσάξει….Χιονάαααααατηηηηηηη Χιονάαατηηηηηη μα που είναι αυτό το κορίτσι επιτέλους πιά….Στο πάτωμα είναι αναφώνησε ο Χαζούλης…Άντε πάλι τα ίδια…Εγώ δεν το κουνάω από εδώ είπε ο Γκρινιάρης και γιατί να τον κατηγορήσουμε;;…Άρχισε πάλι ο γύρος της απόγνωσης με χαστούκια, νερά, αμμωνίες μόνο που στην αγανάκτησή τους προστέθηκαν αυτή τη φορά και μερικές κλωτσιές, αλλά το άψυχο σώμα της Χιονάτης δεν αντιδρούσε…Αφού είδαν και απόειδαν οι νάνοι άρχισαν να πέφτουν μία μία οι ιδέες….να τη θάψουμε έλεγε ο ένας…να τη βάλουμε στο ψυγείο ένας άλλος, να τη φάμε ένας τρίτος…να της φτιάξουμε ένα γυάλινο φέρετρο και να την βάλουμε μέσα μέχρι να έρθει ένας πρίγκιπας να την ξυπνήσει με το πρώτο αγάπης φιλί αναφώνησε ο Χαζούλης που το’παιζε χαζός, όμως φήμες λένε ότι ζούσε διπλή ζωή ως νάνος και ως τσουτσές της βασίλισσας και είχε ακούσει το πανούργο σχέδιό της όταν το ετοίμαζε…Αυτή είναι φίλοι μου η πάσα αλήθεια γύρω από την περίεργη αυτή ιδέα των νάνων να βάλουνε την Χιονάτη σε ένα γυάλινο φέρετρο και να την απιθώσουνε στη μέση του πουθενά…Αυτός κι ένας άλλος λόγος βέβαια…για να μπορούν κάθε μέρα περνώντας από κει να τη μουτζώνουνε ενθυμούμενοι τις ταλαιπωρίες που πέρασαν για χάρη της και να τους φεύγουνε τα νεύρα…Όλα κυλούσαν όμορφα για λίγα χρόνια, η βασίλισσα χαίρονταν γιατί είχε απομείνει η πιο όμορφη, οι νάνοι βρήκαν την ησυχία τους και τα κρεβάτια τους που τα είχε καταλάβει η πρώην πιο όμορφη και τώρα ψιλονεκρή Χιονάτη..μέχρι που μια μέρα ένας περιπλανώμενος πρίγκιπας….Αυτό το θεσμό πάλι δεν μπόρεσα να τον καταλάβω ποτέ…Τι ακριβώς κάνουνε όλοι αυτοί οι περιπλανώμενοι πρίγκιπες και βρίσκονται στα πιο άκυρα μέρη είναι πράγματι ανεξήγητο…Πρόκειται πάντως για μάστιγα που σταμάτησε όμως κάπου στην Αναγέννηση γιατί σήμερα οι Πρίγκιπες περιπλανιώνται μεν αλλά σε πολύ συγκεκριμένους προορισμούς: στα σούσι μπαρ, στα σαλέ της Ελβετίας, για σαφάρι στην Αφρική, και άλλα διασκεδαστικά μέρη, σίγουρα όχι όμως μέσα στα δάση του Αμαζονίου με την ελπίδα να βρούνε γκόμενα όπως οι πρίγκιπες της εποχής αυτής…Ο δικός μας πάντως περιπλανιώτανε σαν το μαλάκα και κάτι άρχισε να του βρωμάει…Ακολούθησε τη βρώμα και τι να δει; Μια κοπέλα μέσα σε ένα γυάλινο φέρετρο….και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν να κοιτάξει καλά καλά αν τον βλέπει κανείς, να ανοίξει το φέρετρο και να φιλήσει την ψόφια πριγκίπισσα….Καλά έχω δει βίτσια και βίτσια αλλά σαν αυτό τον πρίγκιπα δε νομίζω να υπάρχει (ίσως λίγο τον φτάνει η άλλη που φίλησε το βάτραχο). Και αφού λοιπόν ικανοποίησε τις νεκροφιλικές του τάσεις κίνησε να φύγει…Για κακή του τύχη όμως, έλυσε και την κατάρα με το φιλί κι αναγκάστηκε να φορτωθεί για σύζυγο μια ηλίθια και να την πάρει μακριά σε κάποια μακρινή χώρα…Και όλοι ζήσανε ευτυχισμένοι…Ήταν τόσο απλό να λυθεί το ζήτημα τελικά από την αρχή…Η βασίλισσα-μητριά-κακιασμένη-μάγισσσα το μόνο που την ένοιαζε ήταν να είναι η πιο όμορφη σε ολόκληρη τη χώρα…Αντί να αναλώσει όλο αυτή τη φαιά ουσία και να φορτωθεί τρεις απόπειρες δολοφονίας, να κάνει τη ζωή εφτά μουτζωμένων από τη μοίρα ταλαίπωρων ακόμη πιο δύσκολη και να παντρέψει με το ζόρι έναν περιπλανώμενο μεν αλλά με περίεργα γούστα πρίγκιπα, μπορούσε απλούστατα να στείλει τη Χιονάτη στο εξωτερικό ίσως εσώκλειστήη σε κάποιο κολέγιο στην Ελβετία κυρίες και κύριοι…Σε κάποια άλλη χώρα τελοσπάντων…Έτσι και οι δύο θα ήταν ομορφότερες σε ολόκληρη τη χώρα, στη δικιά της κάθε μία αντίστοιχα…Αλλά έχουμε ξαναναφερθεί στο γνωστό σαδομαζοχισμό που δέρνει τους πρωταγωνιστές των παραμυθιών...τέλος.

Η Χιονάτη και οι εφτά ταλαίπωροι.. (Μέρος Β)

...αχ τι όμορφα είναι όλα και μικροσκοπικά! αναφώνησε η Χιονάτη και σκέφτηκε ευθύς αμέσως: θα μένουν παιδάκια εδώ…ναι! ναι! το βρήκα! εφτά μικρά παιδάκια... νταααααααααα…….(ηλίθια έτσι;)…εφτά μικρά παιδάκια μένουν μόνα τους στο δάσος...παρόλα αυτά, και παρότι πίστεψε ότι πρόκειται για παιδάκια δε δίστασε όχι μόνο να καταβροχθίσει τα φαγητά τους αλλά ούτε καν να κάτσει σαν άνθρωπος να φάει από ένα σερβίτσιο….το παραμύθι μας λέει ότι έφαγε λίγο από το ένα πιατάκι, λίγο από το άλλο ψωμάκι, ήπιε λίγο από το τρίτο κρασάκι (αυτό το παραβλέπουμε ότι τα παιδάκια το τσούζαν που και που) και μετά σαν τη μουλάρα ξαπλώθηκε και στα εφτά κρεβατάκια γιατί το ένα λέει δεν τη χωρούσε…και δεν ανησύχησε μήπως το σπίτι κατοικείται από παρανοϊκούς δολοφόνους, ληστές, βιαστές ή κλεπταποδόχους. Το απόγευμα και ενώ η μικρή Χιονάτη ροχάλιζε μακάρια γύρισαν οι ταλαίπωροι ένοικοι από τη σκληρή δουλειά τους…επρόκειτο για εφτά νάνους που δούλευαν σε διαμαντορυχεία….και ενώ κατά τα φαινόμενα βρίσκανε πλούσιο υλικό, ζούσαν σαν τους φτωχούς συγγενείς σε ένα μικρό καλυβάκι…τώρα η μάνα που έκανε έναν (νάνο) έκανε δεύτερο, έκανε τρίτο, έκανε τέταρτο…ε δεν αναρωτήθηκε μήπως έχω κάποιο πρόβλημα να πάω να το κοιτάξω;;;; γιατί μου βγαίνουν όλα τα παιδιά σκάρτα; Όχι όμως αγαπητοί μου αναγνώστες, δεν πήρε πρέφα συνέχισε ακάθεκτη. Φήμες λένε ότι πήγαινε για το κορίτσι αλλά μετά το έβδομο αγόρι παραιτήθηκε της προσπάθειας. Το κακό όμως είχε ήδη γίνει κι έτσι εφτά μαγκούφια κατέληξαν να μένουν στο σπιτάκι αυτό. Η μάνα τους κάνοντας την επανάστασή της κινήθηκε αντίθετα με τις παραδόσεις της εποχής και είχε ονοματίσει τα παιδιά της όχι ανάλογα με τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά (βλ.Η Χιονάτη και οι εφτά ταλαίπωροι Μέρος Α) αλλά ανάλογα με τις φυσικές τους χάρες-κουσούρια. Έβγαλε λοιπόν τα παιδιά της Σοφό, Χαχανούλη(ωχ συγνώμη αυτό είναι από άλλο στόρυ) ήθελα να πώ Γελαστό, Υπναρά, Χαζούλη, Ντροπαλό, Συναχωμένο και Γκρινιάρη. Τώρα το να είσαι όλα τα υπόλοιπα πες ότι μπορεί να συμβεί αλλά στην περίπτωση του Συναχωμένου μπορούσε πιστεύω να κάνει κάτι η μάνα, ίσως να ντύσει το παιδί καλύτερα ή να πάει να το κοιτάξει για αλλεργίες…στη δε περίπτωση του χαζούλη πρόκειται για άτομο χτυπημένο από τη μοίρα…και νάνος και ηλίθιος δηλαδή….κρίμα…γύρισαν λοιπόν οι νάνοι στο σπιτάκι τους, κάθισαν στο τραπέζι και άρχισαν τις ερωτήσεις που προκάλεσε η πρωτύτερη αδιάκριτη συμπεριφορά της Χιονάτης: Ποιος έφαγε από το φαγάκι μου; Ποιος πείραξε το ψωμάκι μου; Ποιος ήπιε από το κρασάκι μου; Κλπ Κι εκεί που κόντεψαν να γίνουνε κώλος οι άνθρωποι μεταξύ τους για το ποιος έφαγε το φαί ποιού, άκουσαν ροχαλητά και συνειδητοποίησαν ότι κάποιος ήταν μέσα στο σπίτι…εγώ στα λεγα να κλειδώνουμε άρχισε τις γκρίνιες ο Γκρινιάρης…κι είχε και δίκιο εδώ που τα λέμε…και ανακαλύπτουν την κοιμωμένη Χιονάτη που είχε ξαπλώσει με τα ρούχα και τα παπούτσια πάνω σε όλα τα σκεπάσματα…(βρωμιάρα…)…αυτή ξυπνάει τρομαγμένη και συνειδητοποιεί τι μαλακία έκανε που δεν περίμενε να δει ποιοι κατοικούσαν πριν αράξει σαν στο σπίτι της…ευτυχώς για πολύ καλή της τύχη (πρόκειται για φοβερή κωλοφαρδία) οι νάνοι ήταν πολύ ευγενικοί και κατανόησαν το πρόβλημά της (ότι δηλαδή η παρανοϊκή μάγισσα-μητριά της ήθελε να την καθαρίσει για να επιβεβαιωθεί) και αποφάσισαν να την κρατήσουν για δουλάρα αλλά ποτέ μα ποτέ να την εκμεταλλευτούν παρά την ομορφιά της αν και ήταν εφτά μαγκούφια χωρίς καμιά ελπίδα να γαμηθούν σε παρελθόν παρόν και μέλλον…όλα λοιπόν νορμάλ και σε αυτό το παραμύθι (θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα) και άρχισε μία ήρεμη ζωή στο μικρό καλυβάκι όπου οι νάνοι φεύγαν στη δουλειά το πρωί αφού συμβούλευαν τη μικρή Χιονάτη να μην ανοίγει σε κανέναν την πόρτα κι η μικρή πριγκήπισσα, ενθουσιασμένη από την καινούρια της ζωή, συνέχιζε να ομορφαίνει παρά το γεγονός ότι συζούσε και είχε να καθαρίζει, να πλένει και να μαγειρεύει για εφτά γέρους εκ των οποίων ο ένας εστία μικροβίων, ο άλλος ηλίθιος, ο άλλος γκρινιάρης, ο άλλος κοιμισμένος, ο άλλος φύτουκλας και ο τελευταίος να κρύβεται συνέχεια στο μπάνιο…..Αλλά τι γινότανε πίσω στο παλάτι;;; Ο καθρέφτης μετά που διώξανε τη Χιονάτη είχε πέσει σε αδράνεια…Η βασίλισσα σίγουρη για την ομορφιά της δεν τον χρησιμοποιούσε πιά…Αυτός που εκτός από γλυφτράκι ήτανε και ρουφιάνος αλλά και ανακατωσούρης…μια μέρα που η βασίλισσα περνούσε τυχαία από εκεί τη ρώτησε: εεε…σόρυ…μήπως θέλεις να σου πώ αν είσαι η πιο όμορφη σε ολόκληρη τη χώρα;;; γιατί αν ναι η απάντηση είναι όχι!.....τι; είπε η βασίλισσα; Και ποια είναι; Η Χιονάτη φυσικά! Ξανάπε ο καθρέφτης…Μα η Χιονάτη είναι νεκρή…Νομίζεις της λέει ο καθρέφτης κι αμέσως της αποκάλυψε την εικόνα της Χιονάτης στον κήπο του καλυβιού να απλώνει ένα σώβρακο του Χαζούλη…ΓΓΓΓΓΓκκκκκκκκρρρρρρρρρ άναψε και κόρωσε η βασίλισσα και μια και δυό ντύνεται φτωχικά και τρέχει γρήγορα γρήγορα στη φτωχική καλύβα του δάσους….(συνεχίζεται)

Η Χιονάτη και οι εφτά ταλαίπωροι…(μέρος Α)

Και εδώ είμαστε πάλι πιστοί στο ραντεβού μας για το σχολιασμό και αυτό το μήνα μίας ακόμη χιλιοειπωμένης, ενδιαφέρουσας πλην όμως αρκετά προβληματικής ιστορίας, αυτήν της μικρής τρισχαριτωμένης Χιονάτης και τα όσα μύρια τράβηξε μέχρι να τη φιλήσει ο περιπλανώμενος πρίγκιπας ώστε να κλείσει και αυτή ως ηρωίδα τον κύκλο της με έναν ακόμη επιτυχημένο παραμυθένιο γάμο… Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…Κλασσική ιστορία ας μην επαναλαμβανόμαστε το γνωστό ζεύγος βασιλιάδων που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν τι σκατά όλοι τζούφιοι ήταν δεν μπορώ να καταλάβω…με τα χίλια ζόρια μένει έγκυος η βασίλισσα και κάθεται στο περβάζι του παραθύρου της, έξω πέφτει πυκνό το χιόνι και κεντάει….(τώρα τι κεντάει δε μας λέει το παραμύθι αλλά εγώ νομίζω ότι κεντούσε το γνωστό αριστούργημα-κέντημα ο γέρος και το τσιμπούκι..) …εκεί που κεντάει λοιπόν, τρυπάει το δαχτυλάκι της η καημένη η βασίλισσα και τρείς σταγόνες αίμα πέφτουν πάνω στο λευκό χιόνι...σε αυτή τη λεπτομέρεια κρύβεται όλη η αλήθεια για τον ανεξήγητο θάνατο της βασίλισσας-μαμάς της Χιονάτης και της αντικατάστασής της αργότερα από την κακιά μάγισσα μητριά….μόνη της το φαγε το κεφαλάκι της κι άφησε και το παιδί ορφανό να σέρνεται στα ξένα χέρια γιατί έπαθε πνευμονία αγαπητοί μου αναγνώστες! Λογικό αφού κεντούσε με ανοιχτό το παράθυρο χειμωνιάτικα (πως αλλιώς έτρεξε το αίμα πάνω στο χιόνι;;;;) και όλα αυτά για να κάνει τη γνωστή ευχή:….αχ να κάνω ένα κοριτσάκι με έχει άσπρο δέρμα όπως το χιόνι, με κόκκινα μαγουλάκια σαν το αίμα που έπεσε πάνω στο χιόνι και μαύρα μαλλάκια σαν τον έβενο του παραθύρου….και η ευχή της –ω του θαύματος-πραγματοποιείται αφήνοντας σε όλες τις άλλες μαμάδες ερωτηματικά του τύπου βρε μπας να ζητούσα κι εγώ ένα ξανθό με γαλάζια μάτια ή άλλα ερωτήματα για την καταγωγή αυτού του παιδιού και ποιος ήταν ο αληθινός του πατέρας….(μάθαμε τώρα όλες και το ρίχνουμε στις ευχές, μαύρος ο άντρας και κοντός, το παιδί ξανθό και δίμετρο…αχ αγάπη μου είχα ευχηθεί να βγει έτσι και μου κάνε τη χάρη η καλή μου νεράιδα….βρε σε ποιους τα πουλάνε αυτά;;;) αλλά καλός μαλάκας κι ο βασιλιάς, ας μη μακρυγορώ, η μικρή γεννιέται και τη βαφτίζουνε όχι Ελένη όχι Μαρία όχι Αννούλα αλλά με το πολύ πρωτότυπο και αρκετό για να οδηγήσει ένα παιδάκι στην τρέλα στο σχολείο Χιονάτη…κι όλα αυτά επειδή ήταν λίγο άσπρο…με την ίδια λογική, ανάλογα με τα εξωτερικά χαρίσματα του παιδιού σας μπορείτε σύμφωνα με το παραμύθι να τα βγάλετε: Κοντό, Χοντρό, Παραπολυχοντό, Ψηλό ή Ψηλή ανάλογα το φύλο, Θεόκοντο, Θεόκουφο(αν είναι κωφάλαλο), Πενταδάχτυλο, Δίβυζο και άλλα….Ε αυτοί το βγάλανε λοιπόν και με μεγάλη ευκολία μάλιστα Χιονάτη το παιδί που εμένα για να με βαφτίσει ο παπάς Αναμπέλα έφτυσε αίμα η μάνα μου γιατί δεν ήτανε λέει χριστιανικό…Η μάνα όπως προαναφέραμε αποκαθιστώντας την πάσα αλήθεια πέθανε λίγο καιρό μετά και ο πατέρας στις εννιά της μακαρίτισσας άλλην έφερε στο σπίτι…μία πανώρια γυναίκα λίγο ψωνάρα που τύγχανε να είναι μάγισσα και να διαθέτει ένα μαγικό καθρέφτη που τον ρωτούσε κάθε τρεις και δυο: Καθρέφτη καθρεφτάκη μου ποια είναι η πιο όμορφη σε ολόκληρη τη χώρα; Εσύ βασίλισσά μου της απαντούσε ο καθρέφτης που έλεγε πάντα την αλήθεια. Έτσι μας λέει το παραμύθι βέβαια…Η προσωπική μου άποψη ήταν ότι ο καθρέφτης ήταν γλυφτράκι αλλά μια πρωταπριλιά είπε να κάνει ένα αστείο και της απάντησε η Χιονάτη!!! Πριν προλάβει να της πει πρωταπριλιά!!, η μάγισσα δίνει εντολή σε ένα κυνηγό να πάει να σκοτώσει τη μικρή στο δάσος….για να μείνει αυτή η πιο όμορφη. Ο κυνηγός πάει τη μικρή στο δάσος τη λυπάται την παρατάει εκεί να μαζεύει λουλούδια και γυρνάει και λέει πως τη σκότωσε και η βασίλισσα ήσυχη πως κανείς δεν απειλεί την ομορφιά της συνεχίζει χαρούμενη τη βασιλική ζωή της…όλα βαινουν κατά το σχέδιο της πανούργας μητριάς γιατί –τι πιο φυσικό- ο βασιλιάς επιφορτισμένος με τα βαριά ηγετικά του καθήκοντα χαμπάρι δεν πήρε ότι απουσίαζε η μοναχοκόρη του για μήνες μετά…αλλά τι έκανε η μικρή Χιονάτη μόνη στο δάσος;;;; μάζευε λουλουδάκια και χάθηκε φυσικά (συμβαίνει συχνά στις νεαρές πρωταγωνίστριες των παραμυθιών..) και εκεί που είχε αρχίσει να απελπίζεται βλέπει μπροστά της να ξεφυτρώνει ένα μικρό σπιτάκι….μπαίνει μέσα και τι να δει…την αρχή της παραλογίας αυτού του παραμυθιού…εφτά καρεκλίτσες με εφτά πιατάκια με φαγητό, εφτά ποτηράκια, εφτά πιρουνάκια, εφτά μαχαιράκια, εφτά ψωμάκια, εφτά πετσετούλες και στην άκρη, εφτά μικρά χαριτωμένα κρεβατάκια…(συνεχίζεται…)

Μια Φωτογραφία, χίλιες λέξεις, Αιτή

Cadáveres en llamas - La tragedia en los ojos de EL PAÍS - ELPAÍS.com

Διαζύγιο εν τω μέσω οικονομικής κρίσης….τον νικητή θα κρίνει η AGB…

Και ενώ ο Πρωθυπουργός ανακοινώνει τα οδυνηρά αλλά αναγκαία σύμφωνα με την κυβέρνηση μέτρα σωτηρίας για την ελληνική οικονομία μόλις ένα 24ωρο πριν από το κρίσιμο τεστ του Προγράμματος Σταθερότητας στις Βρυξέλλες. H Ελένη ανακοινώνει το αναγκαίο και επώδυνο σύμφωνα με τα μεσημεριανά magazino διαζύγιο της, μόλις 12 ώρες πριν την έλευση του Φεβρουαρίου, αναταράσσοντας την ηρεμία της μέσης ελληνίδας νοικοκυράς και αλλάζοντας το μέχρι τώρα άψογο μοντέλο οικογενειακής ευτυχίας.

Με ύφος και τόνο που δεν άφηναν περιθώρια για παρερμηνείες, ο Πρωθυπουργός απευθυνόμενος στους Έλληνες πολίτες υπογράμμισε ότι «ζούμε μια κρίση χωρίς προηγούμενο για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης. (...) Δυστυχώς, εξαιτίας των καταστροφικών επιλογών του παρελθόντος, η χώρα μας αντιμετωπίζεται ως αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης. Παρ όλο το κλίμα καταστροφολογίας και το δραματικό διάγγελμα, ο Γιώργος δεν κατάφερε να βγει μπροστά στα νούμερα της AGB. Ο ίδιος έλληνας που θα υποστεί πάγωμα του ήδη χαμηλού μισθού, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και 20% αύξηση του φόρου στα καύσιμα έδειξε να ασχολείται περισσότερο με το διαζύγιο Μενεγάκης – Λάτσιου . Πρώτο θέμα το αν θα μιλήσει τελικά η Ελένη στην εκπομπή της ή όχι, ποιος είχε εξωσυζυγική σχέση και πως θα μοιραστεί η περιουσία για την οποία όλοι έχουν λόγω και άποψη αλλα οχι μερίδιο.Tον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο επισκίασε ο αγρότης από την Άνδρο που παρέσυρε την εθνική παρουσιάστρια στα άδυτα του έρωτα του, όσο για τον νομπελίστα Γιόζεφ Στίγκλιτς και τις δηλώσεις του, μικρά γράμματα μπροστά στις δηλώσεις κουμπάρων φίλων και συγγενών του πρώην ζεύγους. Συζητήσεις συζητήσεων και αναπάντητα ερωτήματα. 50% τηλεθέαση αναμένοντας έστω μια κουβέντα της Ελένης, μόλις 5% στις δηλώσεις του Γιώργου για το αύριο της χώρας.
Λάθος εποχή κ Παπανδρέου για να ξυπνήσετε ενα λαό αποκοιμισμένο μπροστά σε μια τηλεόραση. Αλλαξαν οι καιροί και μαζί κι προτεραιότητες. Η ικανοποίηση επέρχεται με την απαξίωση και τον εξευτελισμό του δίπλα. Ένα διαζύγιο έφτασε να πετά στην Τρίτη θέση της ενημέρωσης το θέμα της οικονομίας, και να αφήνει αδιάφορη οποιαδήποτε προσπάθεια δίκαιων αλλαγών και απαραίτητων προσαρμογών για το καλό της χώρας μας και ενα ξεχασμένο καλυτερο αύριο των παιδιών μας.
Τα συμπεράσματα δικά σας.

Αιτή, μια χώρα με πρωτεύουσα ένα τεράστιο νεκροταφείο

Ναι, ναι..τις παρακολουθήσαμε με δάκρυα στα μάτια τις εικόνες που δείχνει ο διεθνής Τύπος, ..Και άλλες λεπτομέρειες παρακαλώ! ..μας αρέσουν τα μυθιστόρημα τρόμου, μας αρέσει ο υστερισμός! ιδιαίτερα οταν τον ζούμε απο την άνεση των σπιτιών μας και αν είναι δυνατόν από αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Πήραμε τα laptop όλοι οι άσχετοι και γράφουμε -εμού συμπεριλαμβανομένης- Βγήκαν οι ψυχαγωγοί στις τηλεοράσεις να μαζέψουν χρήματα, βροχή οι τηλε-μαραθώνιοι!! Εκατομμύρια δολάρια τα έσοδα! Κάποτε ένας φίλος σε μια άλλη "δύσκολη" ήπειρο, καθώς βγαίναμε απο το αεροδρόμιο μου είχε πει «..δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο το να μπαίνεις με χρήματα σε μια κατεστραμμένη χώρα! δε ξέρεις απο που να αρχίσεις!..»

Το μονό στο οποίο εξυπηρετούν αυτή τη στιγμή τα σχόλια μας, ειναι για να προπαρασκευάσουμε τα λόγια του πόνου και να τα βάλουμε εμείς οι ίδιοι στα στόματα αυτών που αδυνατούν να αισθανθούν τον πόνο οταν δεν είναι δικός τους, και τι πιο φυσιολογικό δηλαδή. Με εκνευρίζει η ενημέρωση, ιδιαίτερα όταν ξέρω ότι όλα αυτά τα άρθρα σχηματίζουν την κοινή γνώμη. αποκορύφωμα της γελοιότητας ένα άρθρο με τίτλο "Έχουμε υποχρέωση στην Αιτη". Σήμερα, - γράφει η αρθογράφος- μια χώρα, η Αιτή δοκιμάζεται από την καταστροφική μανία του εγκέλαδου. Η μικρή όμως και πτωχή αυτή χώρα είναι η πρώτη πού αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 διά του Προέδρου της Μπουαγιέ.

Σήμερα μια χώρα δοκιμάζεται???....Ελληνική Επανάσταση??? ..."Τι σχέση έχουν οι τυραννόσαυροι με την πολιτική?"

Δεν δοκιμάζεται σήμερα, αλλά μάλλον χρειαζόταν πάνω από εκατό χιλιάδες θάνατοι για να μάθουν κάποιοι ότι η φρίκη και η απόγνωση είχαν εγκατασταθεί εδώ και πολλές δεκαετίες σε αυτή τη ξεχασμένη χώρα. Δεν μας απασχολεί φαίνεται ο καθημερινός θάνατος, το θέμα είναι στις χιλιάδες. Λυπάμαι που θα σε ενημερώσω αλλά ο θάνατος δεν ήρθε με τον εγκέλαδο, είχε έρθει πιο μπροστά, όταν το 80% του πληθυσμού δεν είχε δουλειά, δεν ειχε φαγητό, δεν είχε μόρφωση, δεν είχε μέλλον,

Ο ένας νεκρός είναι τραγωδία, τα εκατομμύρια στατιστική, είχε πει ο Στάλιν,
και σήμερα μιλάμε για στατιστική, την τραγωδία την ζήσανε με τις δικτατορίες, τις στρατιωτικές εισβολές, τα πραξικοπήματα, τις σφαγές, τους τυφώνες, τις πυρκαγιές, τους λιμός, τις ασθένειες, την αμέλεια.

Διαβάζω για τον πιθανό αριθμό νεκρών, ξέραμε πόσοι ήταν ζωντανοί πριν ? διαβάζω για τον κρατικό μηχανισμό που δεν λειτούργησε, υπήρχε κράτος?.. ευτυχώς το τελευταίο παιδί που ως εκ θαύματος διασώθηκε χαμογελά και καθησυχάζει τις συνειδήσεις των ευρωπαίων στις ειδήσεις.

Εμείς μιλάμε ….σε αντίθεση εκεί δε μιλά κανείς , μια πρωτοφανή σιωπή, άνδρες και γυναίκες που περιφέρονται σαν υπνοβάτες μέσα σε μια πόλη που κάποτε ήταν δική του. Δεν ξέρουν που να πάνε, κάποτε ήξεραν .

Αυτο που έχει μέινει ειναι άτομα τραυματισμένα και πτώματα, πτώματα άταφα.

Αυτό που έχει μέινει στην Αϊτή συνοψίζεται σε δυο αφίσες γραμμένες στα γαλλικά και αγγλικά, τις βλέπεις στους δρόμους: "Χρειαζόμαστε βοήθεια." Αλλά κανείς δεν φαίνεται να τις διαβάζει, τέσσερις ημέρες μετά το σεισμό η διεθνής βοήθεια παρέμενε ακόμα ένα ανέκδοτο!

Πίσω απο την καταστροφή της Αϊτής και των κατοίκων της, υπάρχει μια μεγάλη ιστορία

Το πρόβλημα της Αϊτής είναι πολιτικό, ήταν πολιτικό, όταν λοιπόν καθηλωνόμαστε στις τηλεοπτικές μας οθόνες και παρακολουθούμε φρικιαστικές εικόνες με οδοφράγματα από πτώματα, όταν συνεισφέρουμε σε τηλεοπτικούς μαραθώνιους για την Αϊτή, όταν σχηματίζουμε δημόσια γνώμη να θυμάστε ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια φυσική καταστροφή: πρόκειται για το τραγικό τέλος ενός κοινωνικού πειράματος που ξεκίνησε εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν και άλλες χώρες στην ίδια κατάσταση και μαντεψτε??? Ο σεισμός δεν τις έχει χτυπήσει ακόμη

 ..αν σας περισσεύει κανενα ευρώ?

..Ηλεκτρονική ζωή γεμάτη υποχρεώσεις..

Όλα ξεκίνησαν ένα ανοιξιάτικο πρωινό στο γραφείο, όταν μια συνάδελφος μας παρουσίασε με μεγάλη περηφάνια τη σελίδα της στο facebook, που μέχρι τότε εμείς αγνοούσαμε.
«Άντε κάντε και σεις σελίδα να τα λέμε, χαζομαρούλα είναι αλλά έχει γέλιο» !!! μ’ αυτές τις δυο φράσεις μπήκα και γω η υπεράνω στον εικονικό κόσμο του Facebook να μιλώ με τη συνάδελφο στο διπλανό γραφείο.
Ξεκίνησα λοιπόν κάνοντας εκατοντάδες φίλους που αν και δεν είναι φίλοι μου στην real life είναι σίγουρα άγνωστοι θαυμαστές που ποτέ δεν περίμενα ότι είχα τόσους, παλιοί συμμαθητές που έκανα μεγάλο κόπο να χάσουν τα ίχνη μου, ένας πρώην σύντροφος που είχαμε χωρίσει εκείνο το καλοκαίρι του 2003 δίνοντας τέλος στην υπέροχη σχέση που θα κρατούσε για πάντα και προπάντων φίλοι φίλων που ποτέ δεν έτυχε να μου γνωρίσουν τόσα χρόνια τώρα.. και ενώ εγώ με καμάρι έλεγα ότι ξέρω τα πάντα για τις ζωές τους οι φίλοι τους δεν μου θύμιζαν τίποτα απολύτως !! μα πως? Που ήταν όλοι αυτοί όταν βγαίναμε για καφέ και ουζάκια και δεν είχαμε τίποτα νέο να πούμε ε? .
Έτσι το πρώτο βήμα είχε γίνει ήδη και περήφανη για τον κοινωνικό μου κύκλο που μεγάλωνε ώρα με την ώρα, πράγμα που δεν θα γινόταν ποτέ στην πραγματικότητα λόγω των γρήγορων ρυθμών και του ιδιαίτερα κλειστού χαρακτήρα μου, άρχισα να εξερευνώ το προφίλ τους, θέλοντας να μάθω πληροφορίες για την προσωπική τους ζωή…τώρα λοιπόν είναι η στιγμή που ανακαλύπτεις το φωτογραφικό υλικό του καθενός και η πρώτη αντίδραση είναι:
«μα αν είναι δυνατόν να βγάζουν προσωπικές φωτογραφίες στο ιντερνέτ, τόσο ανάγκη για προβολή πια» ; .
Είχα περάσει πια στο στάδιο δυο. Έπρεπε να ψάξω μια δική μου καλλιτεχνική φωτογραφία και αφού καμιά δεν μου φαινόταν αρκετά καλή, ήμουν διατεθειμένη να στηθώ μπροστά στην κάμερα του pc, ποζάροντας μόνη στο σαλόνι με τα καλά μου ρούχα και μακιγιάζ εξόδου, ώστε να φανώ αντάξια των προσδοκιών των νέων μου φίλων..
Σε λιγότερο από βδομάδα είχα προσθέσει τρία άλμπουμ και με αγωνία περίμενα τα σχόλια των λοιπών που σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόμουν σε ένα κοινό γεύμα έξω, ούτε από την αδερφή μου.
Το στάδιο τρία ήρθε περίπου δυο βδομάδες μετά.. Όταν η πρώτη πρόταση για γείτονας στο pet society, farm vile, restaurant city, mob wars πρόβαλε στα δεξιά της αρχικής μου σελίδας. Αγνοείστε την πρόσκληση είναι η πρώτη αντίδραση που γίνεται εύκολα και αψήφιστα, σιγά μη στα τριάντα μου κάθομαι να παίζω μπροστά σε μια οθόνη σαν τα δεκαπεντάχρονα που βλέπω στα ιντερνέτ καφέ και απορώ γιατί αυτοί οι γονείς δεν τα μαζεύουν!!!!
τι γίνεται όμως όταν οι προσκλήσεις πέφτουν βροχή?
Μπαίνεις στην διαδικασία της δοκιμής.
Ένα μήνα μετά είχα τόσες υποχρεώσεις που ακόμα και εν ώρα εργασίας έπρεπε απεγνωσμένα να συνδεθώ έστω και πέντε λεπτά, ώστε να μαζέψω τα σπαράγγια από τη φάρμα μη σαπίσουν, να αρμέξω αγελάδες και πρόβατα, να κλαδέψω κερασιές και να μαγειρέψω για τους πελάτες του δικού μου εστιατορίου, ενώ οι επισκέψεις στα σπίτια του κάθε pet περίμεναν και το ίδιο το pet έπρεπε να κάνει μπάνιο και να φάει. Την ίδια στιγμή κάποιος χτυπούσε την συμμορία μου στο mob και τα ξενοδοχεία μου περνούσαν κρίση καθημερινά..
ξαφνικά ήμουν συγχρόνως κάτοχος κατοικίδιου, αγρότης, ιδιοκτήτης δυο εστιατορίων, νονός της νύχτας και εργοστασιάρχης στα βάθη της Ασίας. Τα κέρδη μου αυξάνονταν μέρα με τη μέρα και οι επιχειρηματικές μου κινήσεις ήταν πάντα τόσο πετυχημένες που απορούσα γιατί δουλεύω υπάλληλος με βασικό μισθό και δεν ασχολούμαι με εμπόριο και χρηματιστήρια..;
Περνούσε λοιπόν ο καιρός και τα καφεδάκια έξω είχαν περιοριστεί. Η αποστάσεις μου φαινόταν μεγάλες και το παρκινγκ ανύπαρκτο σ αυτή την πόλη, τα παντελόνια μου δημιουργούσαν ασφυξία. Οι ηλεκτρονικοί μου φίλοι απ’ την άλλη, ήταν πάντα on line και μπορούσα να πιω καφέ έστω και ξαπλωμένη στον καναπέ με παράταιρες κάλτσες και κλάμερ στα μαλλιά κρυμμένη πίσω απο την πάντα προσεγμένη profile photo.
Το πρόβλημα έγινε ορατό όταν στην καθιερωμένη επίσκεψη γενεθλίων του επί πολλά χρόνια κολλητού φίλου που τα πάρτι του άφηναν εποχή για το κέφι το χορό και την πλάκα, η κεντρική συζήτηση στο σαλόνι με τον άγνωστο διπλανό γοητευτικό καλεσμένο που υπό άλλες συνθήκες θα ζητούσες το τηλέφωνο του, ήταν: έχεις mob wars? ..Μπορείς να με κάνεις μέλος στην ομάδα σου?
Το ακόμη χειρότερο ήταν όταν ένας- ένας οι καλεσμένοι με το ποτό στο χέρι ζύγωναν διακριτικά τον υπολογιστή στο γραφείο λέγοντας: «ένα λεπτό θα κάνω παιδιά, να δω λίγο αν άνθισαν τα λουλούδια που έσπειρα» ….και βέβαια η συμπόνια και κατανόηση των υπολοίπων εννοείται… «ναι ρε το ρωτάς κάνε τη δουλειά σου»….όταν βέβαια επρόκειτο για παιχνίδια πολεμικής στρατηγικής, την κατανόηση συνόδευε και μια καχυποψία μήπως πρόκειται για πιθανό εχθρό που υπονομεύει το στρατό σου.
Στο δεύτερο ποτό μια καλεσμένη είχε βάλει ήδη το παλτό της γιατί τα μέλη της συμμορίας της στο treasure όπου τη στιγμή εκείνη γινόταν επίθεση στο χωριό τους, τηλεφωνούσαν ασταμάτητα καλώντας σε βοήθεια..…..οι μισοί καλεσμένοι απορούσαν με το θράσος της να ανάβει τσιγάρο όταν την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι επωμίζονταν τα καταστροφικά αποτελέσματα κάθε λεπτού απουσίας της.
Γύρισα στο σπίτι χαρούμενη όχι για τη γιορτή του φίλου μου αλλά για τα Νέα μέλη που μπόρεσα να βρω για τις συμμορίες μου και τους νέους γείτονες στα εικονικά χωριά μου.
Και θύμωσα τόσο πολύ που η Ειρήνη παράτησε το pet κι αυτό βρώμικο και θλιμμένο κοίταζε την οθόνη μου που έξαλλη την πήρα τηλέφωνο να τη ρωτήσω: καλά ρε συ δεν έχεις αισθήματα θα πεθάνει απο την πείνα!!
Ποιο ; ; ;Το εικονικό pet!!!!

η ωραία .... κοιμισμένη...

...κι αφού αποφασίσαμε να σχολιάζουμε ένα παραμύθι το μήνα θα αφιερώσω το συγκεκριμένο άρθρο στην ωραία κοιμωμένη και τα μηνύματα που περνάει στα παιδιά. ξεκινάμε με ένα κλισέ τους άτεκνους βασιλιάδες...τείνει να γίνει θεσμός στα παραμύθια..συνήθως δε δεν είναι απλώς άτεκνοι, είναι και γκαντέμηδες μιας και ως είθισται ο μοναχογιός ή η μοναχοκόρη έχει κάποιο κουσούρι ή ακόμη χειρότερο σέρνει κάποια βαριά κατάρα. Δυστυχώς στην πραγματικότητα τα βασιλικά ζεύγη γεννοβολάνε ασταμάτητα κι έχουμε παραδείγματα στην ιστορία μας που θα ευχόμασταν π.χ. να ήταν μονάκριβος ο βασιλιάς Αλέξανδρος που η μοίρα του επεφύλαξε να πεθάνει από δάγκωμα μαϊμούς....είχε όμως αδερφάκια που φρόντισαν να τον αντικαταστήσουν ωσονούπω....αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας...λοιπόν, δύο άτεκνοι γκαντέμηδες και βασιλιάδες αποκτούν με κόπους και θυσίες ένα κοριτσάκι και καλούνε όλο το βασίλειο (προσέξτε τη λεπτομέρεια ΟΛΟ) εκτος...από την πιο σκοτεινή, επικίνδυνη, σκληρή και κακιασμένη μάγισσα...ε εδώ που τα λέμε τα'θελε κι ο κώλος τους...τι λέτε κι εσείς;...κάλα την βρε αδερφέ και ας μην έρθει...αφού στο τέλος θα έρθει ακάλεστη και θα σε καταραστεί κι από πάνω...οι καλές νεράιδες καταφτάνουν να μοιράνουν τη μικρή...της δίνουν ομορφιά, χάρη, ξανθά μαλλιά, κόκκινα χείλη, ωραία φωνή, λεπτότητα...για ακόμη μία φορά συναντάμε τα γνωστά κλισέ της ελαφρότητας και μηδέν υπολογίσιμης μονάδας ως παραγωγικής της γυναίκας αφού καμιά δε σκέφτηκε να της δώσει ένα μυαλό μέσα στο υπέροχο κατά τα άλλα κεφαλάκι της...τι να το κάνει άλλωστε;...εξάλλου στο περισσότερο παραμύθι κοιμάται...έρχεται λοιπόν η κακιασμένη ακάλεστη και ,για να μας κάνει τη ζωή δύσκολη και μας και των υπολοίπων πρωταγωνιστών, δεν εύχεται να πεθάνει η μικρή αμέσως, αλλά να κοιμηθεί αιώνιο ύπνο και να ξυπνήσει με το πρώτο αγάπης φιλί. Και για να μας αποδείξει το πόσο είναι βιτσιόζα δε θα λειτουργήσει αυτομάτως η κατάρα οπότε θα ήταν και πιο αποτελεσματική γιατί ποιός θα ερωτευόταν ένα βρέφος για να το ξυπνήσει με φιλί αγάπης;, προδίδοντας το φετιχισμό της εποχής της προσθέτει ότι η μικρή όταν γίνει 16 θα τρυπήσει το δάχτυλό της σε ένα αδράχτι και θα πέσει στο γνωστό ύπνο που προαναφέραμε...ο βασιλιάς αντί να ζητήσει συγνώμη που δεν την κάλεσε βγαίνει κι από πάνω...θυμώνει και η μόνη λύση που βρίσκει (μάλλον κι αυτόν τον μοίραναν ανάλογα με τη μικρή όταν ήταν μωρό γιατί δε φημιζόταν για την εξυπνάδα του φαντάζομαι)...είναι να καούν όλα τα αδράχτια του βασιλείου...πως καίς καλέ μου όλα τα αδράχτια καταδικάζοντας έτσι όλη την παραγωγή ενδυμάτων της εποχής;;; κι εδώ αρχίζει ο παραλογισμός του παραμυθιού...το λογικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας απόφασης θα ήταν ένα ολόκληρο βασίλειο να κυκλοφορούσε τυλιγμένο με ακατέργαστα δέρματα ζώων ή και γυμνο ακόμη αλλά όχι...τίποτε δεν αναφέρεται και η βασιλοπαίς έφτασε στο 16ο έτος της ζωής της, ντυμένη με χρυσοκέντητα φορέματα (πού τα φτιάξανε δε μας είπαν...) και αδράχτι δεν είχε αντικρύσει...η κατάρα όμως έπρεπε να πραγματοποιηθεί κι έτσι στο πιο ψηλό πατάρι μια μέρα που εξερευνούσε το παλάτι βρήκε τι νομίζετε; το πιο φυσικό πράγμα...μιά γριούλα να γνέθει σε ένα αδράχτι...τώρα η γριούλα από τι έπασχε και 16 χρόνια δεν πήρε πρέφα ότι είχε καταντήσει είδος προς εξαφάνιση δεν ξέρουμε..ένα είναι σίγουρο...ότι η γριά θα είχε κάνει αμύθητη περιουσία αν είχε καταλάβει τι γινόταν..το γεγονός ότι έγνεθε ανέμελη σε ένα ανεξερεύνητο πατάρι χωρίς φαγητό και ...ξέρετε τι άλλο...το παραβλέπουμε...πίστευε και μη ερεύνα η πριγκιποπούλα μη σας τα πολυλογώ την ξέρετε την ιστορία τρυπήθηκε μες την περιέργειά της (φυσικό αφού δεν είχε ξαναδει αδράχτι) και εδώ είναι και το κλειδί της ηλιθιότητας των γονιών της...δεν μπορούσαν δηλαδή αντι να κάνουν τόσο σαματά να εξηγήσουν στο παιδί ότι δεν κάνει να τρυπιέται σε αδράχτια και ότι είναι κακό τζιζ τζιζ....μέχρι κι ένα δίχρονο ξέρει ότι δεν πρέπει να πιάνει μαχαίρια, μπρίζες, σπίρτα κλπ...ε..ας προσθέτανε στην περίπτωση αυτή και τα αδράχτια...αλλά που μυαλό...και την έπεσε η μικρή που λέτε για εκατό χρόνια...μαζί με αυτή κοιμήθηκε κι όλο το βασίλειο...αυτό πάλι δεν το καταλαβαίνω..οι υπόλοιποι τι χρωστούσαν να χάσουν 100 χρόνια από τη ζωή τους; να βρεθούν σε άλλο αιώνα δηλαδή...ανάλογα με τη χώρα μπορεί να έχασαν την αναγέννηση, τη μεταρύθμιση, την αντιμεταρύθμιση, την τουρκοκρατία μα το φαντάζεστε σε τί σύγχυση ήταν όταν ξύπνησαν...για να μη μιλήσω για τον καημένο τον πρίγκηπα που σίγουρα ήταν ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας και αφού πέρασε από σαράντα κύματα βρέθηκε υποχρεωμένος να φιλήσει την όμορφη κατά τα άλλα, αλλά ντυμένη με τομάρι ζώου και πανβρώμικη (100 χρόνια ύπνου φαντάζεστε ε; αράχνες είχε πιάσει στην καλύτερη περίπτωση) βασιλοπούλα...κλείνοντας θα ήθελα να προτείνω αλλαγή του τίτλου στη δημοτική..τι θα πει κοιμωμένη....η ωραία κοιμισμένη είναι πολύ καλύτερο έχει δε διττή σημασία γιατί τονίζει τη γκαντεμιά αλλά και τη βλακεία της βασιλοπούλας που πήγε σα κοιμισμένο και τρυπήθηκε....δε θα σχολιάσω περαιτέρω γιατί φαντάζομαι το πιάσατε το υπονοούμενο ένα θα πω μόνο.....το γεγονός ότι, παρότι τους καταράστηκαν τη μονάκριβη κόρη, ρήμαξαν την ενχώρια ενδυματολογική παραγωγή ρίχνοντας σε μαρασμό ένα ολόκληρο βασίλειο που έπρεπε να βολευτεί με μπανανόφυλλα, έπεσαν σε λήθαργο 100 χρόνια, κι αναγκάστηκαν να δώσουν την κόρη τους στον πρώτο τυχάρπαστο που έλυσε τα μάγια, ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...ε τώρα μας δουλεύουνε κι από πάνω...γιατί γίνεται να ζήσει κανείς κάτι χειρότερο; πλάκα μας κάνουν..

...εμείς αποτελούμε όλα τα είδη εξουσίας ενός κράτους ????

Αφού αναλύσαμε τα τοπ 10 της δεκαετίας, αφού διαβάσαμε τους τοπ προορισμούς για τις πρωτοχρονιάτικες διακοπές μας, αφού κόψαμε την καθιερωμένη βασιλόπιτα στα σπίτια ημών και αλλήλων, θυμηθήκαμε τον παλιό καλό εαυτό μας. Διαβάζω και ακούω για αδιέξοδο, για δύσκολα στοιχήματα, για επώδυνα μετρά, για δυσμενή εικόνα της χωράς μας στο εξωτερικό....κάθε προσπάθεια ανάπτυξης διαλόγου καταλήγει σε μια συνεχή παθητική κριτική στα όσα μας συμβαίνουν..

Μήπως πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα Μήπως  να περάσουμε από την απάθεια στην αναζήτηση?. Από την αποχή στην συμμετοχή?.

Όλοι κουραστήκαμε να διαβάζουμε τις ίδιες πολιτικές υποσχέσεις με όχημα τον λαϊκισμό, για το δήθεν ενδιαφέρον της τύχης ενός συνόλου που ακούει στο όνομα λαός, ενδιαφέρον προς μια αόριστη έννοια δηλαδή γιατί αν υποθέσουμε πως ο λαός χωρίζεται σε διάφορες κοινωνικές ομάδες με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και ανάγκες, ποτέ δε μάθαμε ούτε σε ποια απευθύνονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας, ούτε ποια τα συμφέροντα αυτής.

Κάποιοι κουραστήκαμε ακόμη περισσότερο να ακούμε για το αίσθημα αδικίας, έλλειψης ισονομίας και περιφρόνησης που νιώθει ο μέσος Έλληνας καθημερινά χωρίς να κάνει τίποτα για να το αλλάξει, αντιθέτως αρκείται στο τυπικό «έτσι είναι ο Έλληνας!»

Προσκολλημένοι στο παρόν βιώνουμε απαθείς την καθημερινή πραγματικότητα, είμαστε οι θεατές και οι δικαστές του ιδίου μας του έργου, ασκούμε κριτική και σχόλιο από τον καναπέ μας. Είμαστε ανίκανοι να έχουμε γνώση των προτιμήσεων και τον αξιών μας, είμαστε ανίκανοι να ορίσουμε σύγχρονες ιδεολογίες ικανές να αντιπροσωπεύσουν τις μελλοντικές ανάγκες μας και ικανές να σχεδιάσουν απο την αρχή νέες πολιτικές παρατάξεις. Έχουμε παραιτηθεί πλήρως απο οτιδήποτε συλλογικό.

Είμαστε ένα κράτος που χαρακτηρίζεται απο άπλετο αταξικό λαϊκισμό. Είμαστε εθνικιστές και ο εθνικισμός είναι λαϊκισμός, όπως και το δημόσιο ψέμα είναι λαϊκισμός, η απαλλαγή ευθυνών είναι λαϊκισμός, ... και εμείς τις κακές συνήθειες τις έχουμε κάνει κατευθυντηρία γραμμή στην ζωή μας

Μιλάμε διαρκώς για μια αλλαγή ,διαβάζω παντού οτι χρειαζόμαστε μια αλλαγή, αυτό που δεν καταλαβαίνω απο ποιον την περιμένουμε. Την όποια αλλαγή ο καθένας μας θεωρεί σημαντική πρέπει πρώτα να την φέρει στον εαυτό του και μετά να τη ζητά και απο τους άλλους. Ένας νέος τρόπος σκέψης και δράσης, έστω γέννημα μιας μειονότητας, φέρει το ίδιο αποτέλεσμα με το πέταγμα μιας πέτρας στο νερό. Παράγει ένα ωστικό κύμα που απλώνεται γύρω από τoν στόχο της.

Μήπως ήρθε η ώρα να πετάξουμε την πέτρα?

Επιστρέφοντας από την Πόλη...

Εις την Πόλη για τούς Έλληνες, Ισταμπούλ για τους Τούρκους, η πόλη των Μουσουλμάνων, Διεθνής πόλη, πρωτεύουσα της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η Κωνσταντινούπολη δεν έχει ανάγκη να αποδείξει την αξία της σαν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις του κόσμου. Όσον αφορά το ελληνικό στοιχείο της, σήμερα αριθμεί περί τα 1000 μέλη, στο μέρος όπου, έως τα αίσχη του '55 και τις συνεχείς απελάσεις λίγα χρόνια αργότερα, άκμαζε μία κοινότητα 100.000 Ελλήνων, τους οποίους δεν μπόρεσε να προστατεύσει το ελληνικό κράτος εξερχόμενο ενός καταστρεπτικού εμφυλίου σπαραγμού....στην 'Πολίτικη κουζίνα' μία φράση μου έχει εντυπωθεί...'Μας διώξανε σαν Έλληνες και μας υποδέχτηκαν σαν Τούρκους'. Και δεν ήταν οι μόνοι...Εντύπωση προκαλεί πάντα η αρνητική διάθεση των ντόπιων απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που βρέθηκαν εδώ, όχι επειδή το θέλησαν αλλά επειδή τους έριξε εδώ η ανάγκη....Πολίτες, βορειοηπειρώτες, αργότερα Έλληνες της Ρωσίας αυτοί που αποκαλούνται λανθασμένα Ρωσοπόντιοι, το ελληνικό στοιχείο που άκμαζε σε διάφορες περιοχές επί αιώνες δέχεται έως και σήμερα στη χώρα μας διακρίσεις που δεν ταιριάζουν σε ένα λαό που θέλει να θεωρείται σύγχρονος. Αλλά τι τα θέλετε...πάντα αυτός που σέρνει τη συμφορά είναι και ο αδύναμος και αυτός είναι που πρέπει να προσαρμοστεί για να επιβιώσει. Ας προσπαθήσουμε ωστόσο να μην κάνουμε τη ζωή αυτών των συνανθρώπων μας φορτική με ειρωνικά σχόλια που κρύβουν μια εντελώς ηλίθια αίσθηση υπεροχής. Αλλά ας γυρίσουμε στην Πόλη...όλοι αισθανόμαστε θλίψη για την κατάντια του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή αυτή, όπως και σε άλλες περιοχές της Ανατολής όπου οι Έλληνες ή μάλλον οι ορθόδοξοι πληθυσμοί αναγκάστηκαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να εγκαταλείψουν τις εστίες τους που σήμερα κείτονται μαυρισμένες και άδειες με τα παραθυρόφυλλα σφραγισμένα ή άδεια σαν κουφάρια περιμένοντας ακόμα τους ιδιοκτήτες τους. Όλοι στεναχωριόμαστε, ιδίως οι βαθιά θρησκευάμενοι να βλέπουμε τις εκκλησίες να μη λειτουργούν ή άλλες να έχουνε μετατραπεί σε τζαμιά για να εξυπηρετήσουνε ένα μουσουλμανικό πληθυσμό ολοένα αυξανόμενο όπως αυτόν της Πόλης. Όλα όμως έχουνε ένα όριο. Αίσχη γίνονταν και γίνονται σε όλο τον κόσμο. Δεν τιμάτε όμως τη μνήμη των ανθρώπων που υπέφεραν με την υπέρμετρη πατριδοκαπηλεία και τον άκρατο εθνικισμο. Πρόσφατα άκουσα τη φράση από κυρία που συμμετείχε σε εκδρομικό γκρουπ στην Κωνσταντινούπολη αντικρύζοντας εκκλησία που είχε μετατραπεί σε τζαμί : ' ααααααα κοίτα κοίτα, οι καραγκιόζηδες, έβγαλαν το σταυρό κι έβαλαν τις μαλακίες τους....' (εννοόντας βέβαια τους μιναρέδες απαραίτητο στοιχείο ενός ισλαμικού τζαμιού τόσο όσο και το δικό μας καμπαναριό όπου παλαιότερα ο ιμάμης ανέβαινε και φώναζε τους πιστούς να προσέλθουν για την αντίστοιχη της δικής μας λειτουργία)...τώρα ο καθένας μας μπορεί να γίνει γραφικός αν το θελήσει αλλά μια συμβουλή σας δίνω: μη γίνεστε προκλητικοί και πριν θελήσετε να εκφράσετε την άποψή σας (εννοείτε πως έχουμε ελευθερία λόγου και κανείς δε σας στερεί αυτό το δικαίωμα) προσπαθήστε να ακολουθήσετε την εξής απλή διεργασία. Περάστε τη φράση σας πρώτα από τη σκέψη σας μία δεύτερη φορά και μετά μπορείτε να την αναφέρετε. Δε βγάζουμε απευθείας από το στόμα μας ό,τιδήποτε μας έρθει. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα ανάμεσα στους παρευρισκόμενους να υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που μπορεί να προσβάλετε άθελα σας, αλλόθρησκοι, μετανάστες, αλλόφυλοι, ομοφυλόφυλοι, του αντίθετου απο εσάς κόμματος ή οποιουδήποτε άλλου κόμματος, παχύσαρκοι, αλλκοολικοί, ναρκομανείς(καλά δεν τρελαίνομαι για αυτή τη λέξη αλλά αυτήν έχουμε), τζογαδόροι, άνθρωποι που τρώνε τα νύχια τους ή που μυρίζουν οι μασχάλες τους, φτωχοί, πλούσιοι, ανάπηροι ψυχικά και σωματικά και κάθε είδους κοινωνική διάκριση μπορείτε να φανταστέιτε. Να μου πεις...όλα πρέπει να τα προσέχω; δεν πρέπει να μιλάω για τίποτα; Δε λέω αυτό. Απλώς πράγματα που είναι για σένα ασήμαντα μπορεί κάποιον να τον πληγώσουν. Μπορεί και εσύ να βρεθείς στη θέση να πρέπει να υπερασπίσεις μέσα σου μία συνήθειά σου που σε εντάσσει σε ένα σύνολο που κάποιος αποφάσισε να του ασκήσει κριτική. Και τελειώνοντας: μάθετε να ακούτε. Ο Θεός, ο Αλλάχ, και όλες οι άλλες αρχηγικές-ας το πούμε- θεϊκές φυσιογνωμίες σε όλο τον κόσμο έχουνε δώσει σε όλους μας δύο αυτιά και ένα στόμα και όχι το ανάποδο. Αυτό δεν πρόκειται για διεθνή θεία συνομωσία. Πρόκειται για σοφή απόφαση των Δημιουργών την οποία και οφείλουμε να σεβαστούμε.

Έτοιμοι? Πάμε!

Ειναι μια νέα αρχή αυτό το 2010. Γιορτάστε το ότι έχετε φτάσει μέχρι εδώ και προπάντων γιορτάστε γι αυτά που έρχονται πριν σας προλάβει η πραγματικότητα. Καλή χρονιά σε όλους. Εθελοτυφλήστε για ένα μόνο λεπτό .. τα ‘χιόνια’ στο καμπαναριό έπονται... σκεφτείτε πως είμαστε τυχεροί γιατί η ζωή μας δε γράφεται μόνο με ήττες αλλά και με μικρές νίκες, είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη ανέσεις, που έχουμε δικαίωμα στην μόρφωση και στο όνειρο. Κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι ενος κατώτερου θεού, θα κλείνουν για πάντα τα μάτια τους γνωρίζοντας πως ο θάνατος σε κάποιες κοντινές μας κοινωνίες δεν έρχεται αλλά κληρονομείται και βιώνεται. Μην ξεχνάτε πως η δική σας ζωή, μπορεί να γίνει ένα υπέροχο ταξίδι. Προς τιμή σας, όσοι μπορείτε να το πράξετε.