Αιτή, μια χώρα με πρωτεύουσα ένα τεράστιο νεκροταφείο

Ναι, ναι..τις παρακολουθήσαμε με δάκρυα στα μάτια τις εικόνες που δείχνει ο διεθνής Τύπος, ..Και άλλες λεπτομέρειες παρακαλώ! ..μας αρέσουν τα μυθιστόρημα τρόμου, μας αρέσει ο υστερισμός! ιδιαίτερα οταν τον ζούμε απο την άνεση των σπιτιών μας και αν είναι δυνατόν από αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Πήραμε τα laptop όλοι οι άσχετοι και γράφουμε -εμού συμπεριλαμβανομένης- Βγήκαν οι ψυχαγωγοί στις τηλεοράσεις να μαζέψουν χρήματα, βροχή οι τηλε-μαραθώνιοι!! Εκατομμύρια δολάρια τα έσοδα! Κάποτε ένας φίλος σε μια άλλη "δύσκολη" ήπειρο, καθώς βγαίναμε απο το αεροδρόμιο μου είχε πει «..δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο το να μπαίνεις με χρήματα σε μια κατεστραμμένη χώρα! δε ξέρεις απο που να αρχίσεις!..»

Το μονό στο οποίο εξυπηρετούν αυτή τη στιγμή τα σχόλια μας, ειναι για να προπαρασκευάσουμε τα λόγια του πόνου και να τα βάλουμε εμείς οι ίδιοι στα στόματα αυτών που αδυνατούν να αισθανθούν τον πόνο οταν δεν είναι δικός τους, και τι πιο φυσιολογικό δηλαδή. Με εκνευρίζει η ενημέρωση, ιδιαίτερα όταν ξέρω ότι όλα αυτά τα άρθρα σχηματίζουν την κοινή γνώμη. αποκορύφωμα της γελοιότητας ένα άρθρο με τίτλο "Έχουμε υποχρέωση στην Αιτη". Σήμερα, - γράφει η αρθογράφος- μια χώρα, η Αιτή δοκιμάζεται από την καταστροφική μανία του εγκέλαδου. Η μικρή όμως και πτωχή αυτή χώρα είναι η πρώτη πού αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 διά του Προέδρου της Μπουαγιέ.

Σήμερα μια χώρα δοκιμάζεται???....Ελληνική Επανάσταση??? ..."Τι σχέση έχουν οι τυραννόσαυροι με την πολιτική?"

Δεν δοκιμάζεται σήμερα, αλλά μάλλον χρειαζόταν πάνω από εκατό χιλιάδες θάνατοι για να μάθουν κάποιοι ότι η φρίκη και η απόγνωση είχαν εγκατασταθεί εδώ και πολλές δεκαετίες σε αυτή τη ξεχασμένη χώρα. Δεν μας απασχολεί φαίνεται ο καθημερινός θάνατος, το θέμα είναι στις χιλιάδες. Λυπάμαι που θα σε ενημερώσω αλλά ο θάνατος δεν ήρθε με τον εγκέλαδο, είχε έρθει πιο μπροστά, όταν το 80% του πληθυσμού δεν είχε δουλειά, δεν ειχε φαγητό, δεν είχε μόρφωση, δεν είχε μέλλον,

Ο ένας νεκρός είναι τραγωδία, τα εκατομμύρια στατιστική, είχε πει ο Στάλιν,
και σήμερα μιλάμε για στατιστική, την τραγωδία την ζήσανε με τις δικτατορίες, τις στρατιωτικές εισβολές, τα πραξικοπήματα, τις σφαγές, τους τυφώνες, τις πυρκαγιές, τους λιμός, τις ασθένειες, την αμέλεια.

Διαβάζω για τον πιθανό αριθμό νεκρών, ξέραμε πόσοι ήταν ζωντανοί πριν ? διαβάζω για τον κρατικό μηχανισμό που δεν λειτούργησε, υπήρχε κράτος?.. ευτυχώς το τελευταίο παιδί που ως εκ θαύματος διασώθηκε χαμογελά και καθησυχάζει τις συνειδήσεις των ευρωπαίων στις ειδήσεις.

Εμείς μιλάμε ….σε αντίθεση εκεί δε μιλά κανείς , μια πρωτοφανή σιωπή, άνδρες και γυναίκες που περιφέρονται σαν υπνοβάτες μέσα σε μια πόλη που κάποτε ήταν δική του. Δεν ξέρουν που να πάνε, κάποτε ήξεραν .

Αυτο που έχει μέινει ειναι άτομα τραυματισμένα και πτώματα, πτώματα άταφα.

Αυτό που έχει μέινει στην Αϊτή συνοψίζεται σε δυο αφίσες γραμμένες στα γαλλικά και αγγλικά, τις βλέπεις στους δρόμους: "Χρειαζόμαστε βοήθεια." Αλλά κανείς δεν φαίνεται να τις διαβάζει, τέσσερις ημέρες μετά το σεισμό η διεθνής βοήθεια παρέμενε ακόμα ένα ανέκδοτο!

Πίσω απο την καταστροφή της Αϊτής και των κατοίκων της, υπάρχει μια μεγάλη ιστορία

Το πρόβλημα της Αϊτής είναι πολιτικό, ήταν πολιτικό, όταν λοιπόν καθηλωνόμαστε στις τηλεοπτικές μας οθόνες και παρακολουθούμε φρικιαστικές εικόνες με οδοφράγματα από πτώματα, όταν συνεισφέρουμε σε τηλεοπτικούς μαραθώνιους για την Αϊτή, όταν σχηματίζουμε δημόσια γνώμη να θυμάστε ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια φυσική καταστροφή: πρόκειται για το τραγικό τέλος ενός κοινωνικού πειράματος που ξεκίνησε εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν και άλλες χώρες στην ίδια κατάσταση και μαντεψτε??? Ο σεισμός δεν τις έχει χτυπήσει ακόμη

 ..αν σας περισσεύει κανενα ευρώ?