Μήπως πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα Μήπως να περάσουμε από την απάθεια στην αναζήτηση?. Από την αποχή στην συμμετοχή?.
Όλοι κουραστήκαμε να διαβάζουμε τις ίδιες πολιτικές υποσχέσεις με όχημα τον λαϊκισμό, για το δήθεν ενδιαφέρον της τύχης ενός συνόλου που ακούει στο όνομα λαός, ενδιαφέρον προς μια αόριστη έννοια δηλαδή γιατί αν υποθέσουμε πως ο λαός χωρίζεται σε διάφορες κοινωνικές ομάδες με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και ανάγκες, ποτέ δε μάθαμε ούτε σε ποια απευθύνονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας, ούτε ποια τα συμφέροντα αυτής.
Κάποιοι κουραστήκαμε ακόμη περισσότερο να ακούμε για το αίσθημα αδικίας, έλλειψης ισονομίας και περιφρόνησης που νιώθει ο μέσος Έλληνας καθημερινά χωρίς να κάνει τίποτα για να το αλλάξει, αντιθέτως αρκείται στο τυπικό «έτσι είναι ο Έλληνας!»Προσκολλημένοι στο παρόν βιώνουμε απαθείς την καθημερινή πραγματικότητα, είμαστε οι θεατές και οι δικαστές του ιδίου μας του έργου, ασκούμε κριτική και σχόλιο από τον καναπέ μας. Είμαστε ανίκανοι να έχουμε γνώση των προτιμήσεων και τον αξιών μας, είμαστε ανίκανοι να ορίσουμε σύγχρονες ιδεολογίες ικανές να αντιπροσωπεύσουν τις μελλοντικές ανάγκες μας και ικανές να σχεδιάσουν απο την αρχή νέες πολιτικές παρατάξεις. Έχουμε παραιτηθεί πλήρως απο οτιδήποτε συλλογικό.
Είμαστε ένα κράτος που χαρακτηρίζεται απο άπλετο αταξικό λαϊκισμό. Είμαστε εθνικιστές και ο εθνικισμός είναι λαϊκισμός, όπως και το δημόσιο ψέμα είναι λαϊκισμός, η απαλλαγή ευθυνών είναι λαϊκισμός, ... και εμείς τις κακές συνήθειες τις έχουμε κάνει κατευθυντηρία γραμμή στην ζωή μας
Μιλάμε διαρκώς για μια αλλαγή ,διαβάζω παντού οτι χρειαζόμαστε μια αλλαγή, αυτό που δεν καταλαβαίνω απο ποιον την περιμένουμε. Την όποια αλλαγή ο καθένας μας θεωρεί σημαντική πρέπει πρώτα να την φέρει στον εαυτό του και μετά να τη ζητά και απο τους άλλους. Ένας νέος τρόπος σκέψης και δράσης, έστω γέννημα μιας μειονότητας, φέρει το ίδιο αποτέλεσμα με το πέταγμα μιας πέτρας στο νερό. Παράγει ένα ωστικό κύμα που απλώνεται γύρω από τoν στόχο της.
Μήπως ήρθε η ώρα να πετάξουμε την πέτρα?
ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΑΜΕ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμόκεντροι κύκλοι που μεταφέρουν ήχο και κίνηση σε γρήγορη ταχύτητα, μέχρι να βρουν την ακτή για να σβήσουν.Τι έγινε ρε παιδιά? Εμείς τί νιώσαμε από το πέταγμα της πέτρας? Μα είναι απλό.Απολύτως τίποτα γιατί δεν ήμασταν εκεί.Δεν ήμασταν παρόντες στο φαινόμενο!
Ολοι εμείς, ζούμε και μάλλον δε κινούμαστε, στον ΠΑΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ.
Εκεί,κάτω από τη σκέπη ιδιόμορφων νόμων και σταθερών, όλα είναι ακίνητα. Ή κινούνται με προοπτική να αλλάξουν κάτι τόσο αργά όσο χρειάζεται ένα ύφαλος να φτιαχτεί.Δηλαδή ΜΙΑ ΖΩΗ.
Πέτρες,κοράλια, πάντα εκεί.Κι εμείς, άψυχη άμμος και ψάρια, να κινούμαστε χωρίς πάντα προορισμό αλλά σίγουρα με ηλεκτρισμένο ένστικτο διαβίωσης καθώς γνωρίζουμε πόσο σύντομη και αδιάφορη είναι η συμβίωση μας στον πάτο της θάλασσας.
Κυρίες και κύριοι, μια φουρτούνα θα μας σώσει!
Να τα ανακατέψει όλα.Να αγκαλιάσει προτόγνωρα η αμμος τα ψαρια και οι πέτρες να ανέβουνε για μια στιγμή, για ένα κλάσμα χρόνου στην επιφάνεια.
Και σ'αυτόν το ξαφνικό χρόνο να πατήσουν στις αναδυόμενες πέτρες τα οράματά μας και να φανούν από παντού,να γνωριστούν μεταξύ τους μέχρι να ξαναβυθιστούν.
Ομως για πρώτη φορά θα έχουμε κάνει βήματα.Βήματα σε πέτρες, με την ελπίδα στο μέλλον να αποκτήσουν διαφορετική δομή ώστε να ανέβουν και να μείνουν στην επιφάνεια!
Ο "τεβεκέλης πολυπράγμων"
Γ.Κωνσταντινίδης